Nowi londyńczycy

Finalista Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za reportaż literacki 2019

Dzisiejszy Londyn nie jest już tylko miastem królowej brytyjskiej, Big Bena i popołudniowej herbaty. Dołączyły do nich nowe symbole – koczujący pod murami żebracy, skuleni w przejściach podziemnych bezdomni i czekające na skrzyżowaniach prostytutki.

Ben Judah przemierza ulice miasta, w którym się urodził i wychował, ale które powoli przestaje poznawać. Podczas swojej wędrówki zastanawia się, do kogo właściwie należy Londyn, skoro biali Brytyjczycy to tylko 18% populacji, a każdego roku przybywa do miasta 100 000 nowych imigrantów. A może prawdziwi londyńczycy to ci spotkani Rumuni, Polacy czy Pakistańczycy? Wszyscy oni chcieli, aby spełnił się ich wielki sen, a obudzili się w koszmarnej rzeczywistości…

Przepełnione squaty, brudne ulice ubogich dzielnic i obskurne salony gier – autor prowadzi nas przez galerię miejsc i przedstawia zaludniające je postaci – filipińskie pokojówki, afrykańskich sprzątaczy metra i budowlańców ze wschodniej Europy. Jego podróże ukazują niewygodną prawdę o Londynie – wielokulturowym tyglu naznaczonym biedą, rozczarowaniem i frustracją.

O książce Bena Judaha „Nowi Londyńczycy” („This is London. Life and Death in the World City”) w przekładzie Barbary Gutowskiej Nowak pisze Przewodnicząca Jury Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za reportaż literacki, Olga Stanisławska:

Pierwszą noc swej wędrówki przez Londyn Ben Judah prześpi w podziemiach pod ekskluzywnymi sklepami Marble Arch. Na kartonach koczują zmęczeni, wystraszeni ludzie. Cóż mogło ich tu przygnać? „Zbiory w północnej Rumunii były kiepskie” – słyszy Judah. W blichtrze i znoju megalopolii ery globalnego kapitalizmu odbija się obraz świata – co trzeci mieszkaniec Londynu urodził się zagranicą. Judah zna statystyki, ale chce przekonać się na własne oczy i uszy. Z kakofonii miasta potrafi wydobyć fascynującą polifonię głosów. Niektóre dobiegają nas tylko przez moment, pozostawiając nagłe ukłucie w sercu, inne wybrzmiewają w żarliwe opowieści o ambicji, miłości i żalu, o życiu i śmierci. Ludzi, którzy powierzyli swoje historie młodemu reporterowi, niełatwo będzie zapomnieć. Dokonuje się tu bowiem to, co stanowi istotę najlepszego klasycznego reportażu – cud spotkania z drugim człowiekiem. Przekład Barbary Gutowskiej-Nowak oddaje wielość akcentów londyńskiej ulicy i sugestywny język autora, w którym intensywne doświadczenie miasta przeradza się chwilami w momenty epifanii, a wieczorne niebo czy deszcz zacinający przed świtem mogą stać się współbohaterami opowieści.

Z ukrytych zakamarków Londynu Judah wymiata opowieści o ludziach, którzy budują, karmią i czyszczą brytyjską stolicę. Ich życie ukazuje marzenia i zmęczenie utożsamiane z tym miastem. Fascynująca i potrzebna książka. Tomasz Frymorgen,, BBC Three

Ta epicka opowieść o współczesnym Londynie inspirowana jest pragnieniem ukazania stolicy w jej prawdziwych (nowych) barwach: jako metropolii pełnej migrantów z całego świata, po części bogatych, po części biednych, jednak w większości rozczarowanych swoim losem. “The Guardian”

Ben Judah […] słucha opowieści tych, o których świat zwykle nie pamięta […], to za sprawą ich historii jego książka jest tak bardzo na czasie […]. Judah otwiera czytelnikom oczy na biedę i trudne doświadczenia będące udziałem tak wielu, a jednak powszechnie ignorowane. „Independent”

"Nowi londynczycy" to nadzwyczajna i ważna książka, która powinna otworzyć nam oczy na cenę, jaką inni płacą za nasz komfort. The Telegraph

Cechuje go iście Orwellowskie upodobanie do pracy w terenie i dokumentowania życia tych segmentów społeczeństwa, którym z reguły nie poświęca się większej uwagi (…) prawdziwą siłę książki Nowi londyńczycy stanowi intymność ukazanych w niej portretów (…) ta wizja 'miasta globalnego' jest osobista, pełna współczucia, świeża i odważna. Spectator

Ben Judah – brytyjski reporter i korespondent urodzony w Londynie, syn dziennikarza Tima Judaha. Autor licznych reportaży ukazujących się w takich periodykach, jak „The New York Times”, „The Sunday Times”, „Evening Standard”, „The Financial Times” i „Standpoint”. W 2015 roku wyróżniony w kategorii Najlepszy Publicysta w konkursie UK Press Awards. W 2016 roku znalazł się na liście 30 najważniejszych dziennikarzy poniżej 30. roku życia, publikujących w europejskich mediach, stworzonej przez magazyn „Forbes”.