Toskania i Wenecja. W krainie cyprysów, oliwy i win. Wydanie 1

Recenzje książki: Toskania i Wenecja. W krainie cyprysów, oliwy i win. Wydanie 1 (4) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Sztukater.pl Meme

   W obu tych miejscach, których wygląd wciąż niewiele różni się od tego,jakim znamy go z płócien renesansowych mistrzów, widać ingerencję człowieka w naturę, którą udało się ujarzmić w harmonijny sposób, nie pozbawiając jej piękna. I patrząc na to piękno, łatwo uświadomić sobie, że to tu właśnie rodziła się kultura, która zadecydowała o późniejszych losach sztuki całej Europy. Bez żadnych ogródek przyznaję, że nie czytuję przewodników zbyt często. Kiedy chcę odpłynąć do nowego, nieznanego świata, najczęściej chwytam za pozycje typowo podróżnicze, zazwyczaj spod pióra Pani Pawlikowskiej czy Pana Kraśko. Tym razem jednak, skuszona magiczną Wenecją, która zachwyciła mnie w publikacji „Król złodziei", postanowiłam się zdecydować na ten typ literatury. Niektórzy powiedzieliby zapewne, że przewodnik nie jest żadną literaturą, gdyż same w nim obrazki i krótkie opisy zabytków. Ale ja się z tym nie zgadzam. Od razu widać, czytając pozycję Pani Agnieszki, że autorka włożyła w wykonanie swojej pozycji dużo pracy. Ponadto w publikacji znajdują się nie tylko obrazki, ale również ciekawostki dotyczące Włoch, ich kultury, jedzenia i świąt oraz niezwykle wyczerpujące opisy zabytków i historie poszczególnych miast. Co najbardziej spodobało mi się w dziele autorstwa teatrolożki? Wiele rzeczy mogłabym tu wymienić, począwszy do informacji praktycznych o kolejnych miastach do niezwykle atrakcyjnych zdjęć. Jednak z moim uznaniem spotkały się szczególnie ciekawostki, które nie tylko pomagały ubogacić wiedzę czytelnika, ale również niezwykle dobrze uzupełniały się z opisami wykonanymi przez autorkę. Z chęcią zaczytywałam się w fragment o Lwie św. Marka, czy pierwszym getcie w Europie ;) Strasznie spodobały mi się również, już wyżej wspomniane informacje praktyczne. W tym krótkim, ale treściwym tekście mogliśmy znaleźć wiele przydatnych informacji jak adresy i numery telefonów poszczególnych miejsc noclegowych, oraz ceny za dobę w danym miejscu. Myślę, że ten zabieg spotka się z wieloma słowami uznania i ułatwi życie niejednemu Polakowi wybierającemu się do Włoch. Zaproszenie do podróży, które rozpoczynało książkę, nie tylko zachęciło do dalszej lektury przewodnika, ale również oczarowało czytelnika. Idąc dalej spotkałam się niestety z małym rozczarowaniem. Publikacja została podzielona na trzy części – pierwszą, niemal stustronnicową dotyczącą Włoch, drugą, równie obszerną dotyczącą Toskanii oraz trzecią, zaledwie pięćdziesięciostronnicową dotyczącą Wenecji. Może i by spotkało się to z moim uznaniem (choć początkowo szkoda było mi, że fragment dotyczący magicznej Wenecji jest tak krótki) jednak myślę, że w opisie Włoch nie potrzebnie zawarto część o polityce czy faunie i florze. Podsumowując muszę przyznać, że z przewodnikiem Pani Agnieszki wybrałabym się do Wenecji i Toskanii (a może już nawet wybrałam się w mojej wyobraźni), gdyż wszystko jest wręcz „podane na tacy", a każdy pis jest tak realny, że czytelnik czuje się, jakbym stąpał po gorących ziemiach Włoch ;) Nie zostaje mi nic, jak polecić pozycję przyszłym podróżnikom po półwyspie Apenińskim, a autorce życzyć dalszych, tak owocnych prac ;)

2. ksiazki-meme.blogspot.com

   Nie od dziś wiadomo, że nieodłączne ludzkiej egzystencji jest poznawanie piękna świata. Wiele osób poświęca swoje życie podróżom, które nadają jego sens. Co dzień podziwiają niesamowite zabytki, które zapierają dech w piersiach, a jednocześnie wywołują w człowieku uczucie spełnienia. Dlatego też nieustanna wędrówka, która wiąże się z poznaniem jest niezbędna w życiu człowieka oraz przyczynia się do rozwinięcia w Nas poczucia piękna i estetyki. Ale jak wybrać miejsce, które odwiedzimy? Jak nie zgubić się od razu po wyjściu z pociągu czy samolotu ? Wystarczy chwycić za przewodnik ;) Kolejną osobą, która stanęła na drodze mojej „czytelniczej podróży” jest Pani Agnieszka Masternak. Z tego co udało mi się dowiedzieć, jest ona nie tylko teatrologiem (koneserem teatru), ale również studentką psychologii w ramach Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim, które kontynuuje obecnie na rzymskiej La Sapienzy. Włochami zafascynowała się dobrych parę lat temu podczas stypendium w Udine, gdzie studiowała przez rok. Jak dalej można przeczytać na stornie wydawnictwa, Pani Agnieszka oczarowana krajem pizzy i wina, powracała tam wielokrotnie, posuwając się, jak zauważyła, coraz bardziej na południe i mieszkając krótszy lub dłuższy okres czasu w Sienie, Ankonie, Fano, by osiąść wreszcie w Rzymie. Pani Masternak nie tylko angażowała się w międzynarodowe projekty, podejmując m.in. współpracę z włoskimi reżyserami teatralnymi i pozarządowymi organizacjami, ale również z czasem doskonaliła swój język. Jej zainteresowania obejmują teatr, który odnajduje także w widowiskach i świętach, żywych jeszcze zwłaszcza w południowych obszarach Włoch, oraz muzykę, a w szczególności tradycyjne pieśni Ukrainy, Białorusi i Bułgarii, ale przede wszystkim tarantelle z południa Włoch. Chyba jak każdy z Nas, do szczęścia potrzebuje słońca, dobrego jedzenia, otwartych ludzi i piękna wokoło. Autorka przewodnika ma po prostu wewnętrzną potrzebę podróży i odkrywania ciągle nowych rzeczy. Dlatego zapewne Włochy stały się dla niej drugim domem, bo, jak uważa, działają na każdy zmysł i można poznawać je w nieskończoność, wiecznie dając się czymś zachwycić i zaskoczyć. Pozycja przedstawia dwie najpiękniejsze części Włoch – Wenecję i Toskanię, będące obok Rzymu, najchętniej odwiedzane przez turystów miejsca we Włoszech. Oba są trochę jak z baśni. Jakby nierzeczywista Wenecja, poprzecinana setkami kanałów, w których wodach odbijają się fasady domów, oraz niemalże idealna Toskania z intensywnością swoich kolorów: soczystej zieleni rozległych pól i ciemnej zieleni cyprysów, sieny palonej, ochry, bieli i żółci kamiennych willi i miast, tak wkomponowanych w krajobraz, że wydają się być od zawsze jego częścią. W obu tych miejscach, których wygląd wciąż niewiele różni się od tego,jakim znamy go z płócien renesansowych mistrzów, widać ingerencję człowieka w naturę, którą udało się ujarzmić w harmonijny sposób, nie pozbawiając jej piękna. I patrząc na to piękno, łatwo uświadomić sobie, że to tu właśnie rodziła się kultura, która zadecydowała o późniejszych losach sztuki całej Europy.* Bez żadnych ogródek przyznaję, że nie czytuję przewodników zbyt często. Kiedy chcę odpłynąć do nowego, nieznanego świata, najczęściej chwytam za pozycje typowo podróżnicze, zazwyczaj spod pióra Pani Pawlikowskiej czy Pana Kraśko. Tym razem jednak, skuszona magiczną Wenecją, która zachwyciła mnie w publikacji „Król złodziei”, postanowiłam się zdecydować na ten typ literatury. Niektórzy powiedzieliby zapewne, że przewodnik nie jest żadną literaturą, gdyż same w nim obrazki i krótkie opisy zabytków. Ale ja się z tym nie zgadzam. Od razu widać, czytając pozycję Pani Agnieszki, że autorka włożyła w wykonanie swojej pozycji dużo pracy. Ponadto w publikacji znajdują się nie tylko obrazki, ale również ciekawostki dotyczące Włoch, ich kultury, jedzenia i świąt oraz niezwykle wyczerpujące opisy zabytków i historie poszczególnych miast. Co najbardziej spodobało mi się w dziele autorstwa teatrolożki ? Wiele rzeczy mogłabym tu wymienić, począwszy do informacji praktycznych o kolejnych miastach do niezwykle atrakcyjnych zdjęć. Jednak z moim uznaniem spotkały się szczególnie ciekawostki, które nie tylko pomagały ubogacić wiedzę czytelnika, ale również niezwykle dobrze uzupełniały się z opisami wykonanymi przez autorkę. Z chęcią zaczytywałam się w fragment o Lwie św. Marka, czy pierwszym gettcie w Europie ;) Strasznie spodobały mi się również, już wyżej wspomniane informacje praktyczne. W tym krótkim, ale treściwym tekście mogliśmy znaleźć wiele przydatnych informacji jak adresy i numery telefonów poszczególnych miejsc noclegowych, oraz ceny za dobę w danym miejscu. Myślę, że ten zabieg spotka się z wieloma słowami uznania i ułatwi życie niejednemu Polakowi wybierającemu się do Włoch. Zaproszenie do podróży, które rozpoczynało książkę, nie tylko zachęciło do dalszej lektury przewodnika, ale również oczarowało czytelnika. Idąc dalej spotkałam się niestety z małym rozczarowaniem. Publikacja została podzielona na trzy części – pierwszą, niemal stustronnicową dotyczącą Włoch, drugą, równie obszerną dotyczącą Toskanii oraz trzecią, zaledwie pięćdziesięciostronnicową dotyczącą Wenecji. Może i by spotkało się to z moim uznaniem (choć początkowo szkoda było mi, że fragment dotyczący magicznej Wenecji jest tak krótki) jednak myślę, że w opisie Włoch nie potrzebnie zawarto część o polityce czy faunie i florze. Podsumowując muszę przyznać, że z przewodnikiem Pani Agnieszki wybrałabym się do Wenecji i Toskanii ( a może już nawet wybrałam się w mojej wyobraźni), gdyż wszystko jest wręcz „podane na tacy”, a każdy pis jest tak realny, że czytelnik czuje się, jakbym stąpał po gorących ziemiach Włoch ;) Nie zostaje mi nic, jak polecić pozycję przyszłym podróżnikom po półwyspie Apenińskim, a autorce życzyć dalszych, tak owocnych prac ;)

3. GLOBTROTER INFO Cezary Rudziński, 2011-07-27

   W serii „rekreacyjnej” przewodników Bezdroży ukazała się nowa pozycja: „Toskania i Wenecja”. Napisana przez autorkę także wydanego w br. w niej „Rzymu i Watykanu”, który niedawno omawiałem. A wcześniej, w 2009 roku, „Adriatyckiego Wybrzeża Włoch” oraz współautorkę „Sycylii”. Jest to chyba pierwszy w języku polskim przewodnik łączący tylko te dwa włoskie regiony. Zazwyczaj prezentowane są one bowiem w ramach całych, ew. tylko północnych Włoch, lub osobno jako Toskania i jej główne miasto - Florencja oraz Wenecja. Autorka i wydawnictwo uzasadniają jednak taki właśnie wybór treści tego przewodnika faktem, że obok Rzymu, to Toskania i Wenecja są najczęściej odwiedzane przez Polaków. A w ciekawie napisanym wstępie „Zaproszenie do podróży” z powodzeniem przekonują tych, którzy jeszcze mają co do tego wątpliwości, że są to najbardziej niezwykłe miejsca słonecznej Italii. W których „… szuka się i znajduje źródła europejskiej sztuki, to równocześnie miejsca prowincjonalne, swojskie i zupełnie na miarę człowieka. Miejsca, które można zwiedzać bez końca, ale w których można też odpocząć.” Uważam jednak, że łącząc w jednym przewodniku te dwa regiony - jeden położony nad morzami Liguryjskim i Tyrreńskim, drugi nad Adriatykiem, warto było uwzględnić również „Małą Wenecję” - Chioggię, leżącą przecież w pobliżu tej sławnej, nad tą samą Laguną Wenecką. Bo chociaż w porównaniu z wielką nad Canal Grande jest ona tylko ubogą krewną, to jednak również bardzo interesującą. Nie mniej, niż niektóre zaprezentowane miejscowości Toskanii. Przewodnik, jak wszystkie w tej serii, zaczyna się „Hitami”, które trzeba przede wszystkim zobaczyć. A więc tamtejsze zabytki architektury i malarstwa ( chyba również rzeźby ? ). Dwa miejsca: Val d’Orcia i Półwysep Argentario do których, zdaniem autorki, należy koniecznie przyjechać. Interesujące mosty. Najciekawsze muzea i galerie. Najpiękniejsze rzemiosło regionalne. Rejony winne. Przy czym wybór z tego mnóstwa tamtejszych wspaniałych miejscowości, miejsc i zabytków jest, moim zdaniem, bardzo trafny. Chociaż zaskoczony zostałem, że nie znalazł się wśród tych propozycji, a nawet w ogóle na planie miasta i w opisie tego, co przede wszystkim warto w nim zobaczyć, jeden z najwspanialszych widoków zabytkowych miast na świecie: Florencji z Piazzale Michelangelo na lewym, wysokim brzegu rzeki Arno. Ale starczy wybrzydzania, bo to, co otrzymał czytelnik i turysta, zasługuje na uznanie. Dobre informacje praktyczne jak przygotować się do podróży w tamte strony. Czym tam dojechać. Jak poruszać się na miejscu. Gdzie spać, jeść itd. Jak zawsze z informatorem od A do Z. Podobnie rzetelne i ciekawe są Informacje krajoznawcze obejmujące charakterystykę geograficzną Włoch, politykę i gospodarkę, kalendarium historyczne ( chociaż doprowadzone tylko do 1951 roku, jak gdyby później nie wydarzyło się nic godnego uwagi ), ludność, kulturę i kuchnie włoskie. W tekst przewodnika włamano trzy duże, uwzględnione w spisie treści, wkładki monotematyczne: „Kuchnia Toskanii”, „Etruskowie” i „Karnawał w Wenecji”. Ponadto sporo krótszych informacji w kolorowych ramkach, niestety nigdzie nie wykazane. A jest wśród nich sporo bardzo ciekawych i powinny one być łatwe do szybkiego odszukania. M.in. „Wyżywienie - mini słowniczek”, „Włochy - dane encyklopedyczne”, „Współczesne Włochy”, „Etruskowie”, „Wino”, „Kawa espresso”, „Legenda Prawdziwego Krzyża” ( freski Pierra della Francesco ). : „Herbert o Pierze della Francesco”, „Klasyczne wino z kogutkiem” ( Chianti ), „Karraryjski marmur”, „Pius II według Herberta”. A także: „Via Francigena” ( Szlak pielgrzymi z Canterbury przez Francję i płn. Włoch do Rzymu ), „Lew św. Marka”, „Carpaccio” ( historia tej znakomitej przystawki mięsnej ), „Gondole”, „Scuole” ( świeckie stowarzyszenia religijne z tradycjami od XI w. ), „Najstarsze getto Europy”, „Rudy ksiądz” ( Antonio Vivaldi”, „Biennale weneckie”, „Sekretna sztuka weneckiego szkła” czy „Koronki z Burano”. Najobszerniejsza część, czysto przewodnikowa, dzieli się na 2 rozdziały: Toskania, a w niej miasta i miejscowości oraz wyspa Elba, prezentowane w kolejności alfabetycznej ich nazw - z poszczególnymi, mniejszymi miejscowościami lub obiektami w ich ramach. Oraz Wenecja z jej historią, ratowaniem miasta i jego zabytków przed zagładą ze strony wody, a następnie opisem 5 dzielnic i okolicznych wysp. W przypadku większych miast są ich plany, rady co warto w nich zobaczyć, a ponadto mnóstwo dobrych, kolorowych zdjęć. Po zwięzłym, ale chyba wystarczającym opisie miejscowości i zabytków oraz miejsc wartych w nich poznania, znajdują się informacje praktyczne. Z adresami, także e-mailowymi i stronami internetowymi, numerami telefonów, charakterystyką obiektu, cenami itd. na temat dojazdu, noclegów i wyżywienia. Na końcu przewodnika jest Słowniczek polsko - włoski, Indeks, Spis map oraz Legenda. Wydany starannie, na dobrym papierze, w poręcznym formacie i stosunkowo lekki, jest on więc bardzo przydatny oraz wart polecenia. Zwłaszcza tym, którzy wybierają się tylko w te właśnie regiony Włoch. I - co też nie jest bez znaczenia - na pewno wart swojej ceny.

4. POLSKA - DZIENNIK ŁÓDZKI .N, 2011-06-25

   Narobiło nam Wydawnictwa Bezdroża apetytu na odwiedzenie słonecznych Włoch, wydając dwa przewodniki, odsłaniające uroki Toskanii i Wenecji oraz Rzymu i Watykanu. Przewodnik "Toskania i Wenecja. W krainie cyprysów, oliwy i win" w pełni odzwierciedla intensywność doznań, jakie nas czekają, jeśli wyruszymy na spotkanie z Toskanią - krainą zachwycającą głębią barw soczystej zieleni pól i cyprysów oraz żółci kamiennych willi i miast. Tak wkomponowanych w krajobraz, że wydają się być od zawsze jego częścią. Tu odnajdujemy ducha dzieł najwybitniejszych malarzy, rzeźbiarzy, architektów oraz poetów. Oczarowani zostajemy urokiem miast: Siena, Arezzo, Lukka, Piza, Volterra, Prato czy Pistoia. A wszystko to oprawione w inną odmianę sztuki tego regionu - smak pysznych win. Agnieszka Masternak jest naszą przewodniczką po równie nierealnej - wydawać by się mogło - Wenecji, poprzecinanej setkami kanałów, w których wodach odbijają się fasady domów. Scenerii niezliczonej liczby malarskich płócien, powieści i filmów. Inspiracji dla twórców teatru i opery. Oczyma tej samej autorki oglądamy "Rzym i Watykan. Miasto cesarzy i papieży". Wieczne Miasto parokrotnie w swoich dziejach decydowało o dziejach świata a echa tego odnajdujemy w każdym zaułku. To miasto mitycznych Siedmiu Wzgórz, antycznych ruin, renesansowych pałaców i świątyń, barokowych placów i fontann. W jego kościołach i muzeach odnajdujemy obrazy największych mistrzów europejskiego malarstwa i rzeźby. I nie przeszkadza nikomu to, że blokowisko na przedmieściach sąsiaduje z ruinami wiekowego akweduktu, a starożytność wkomponowana została w nowoczesną metropolię. To miasto, rosnącej z roku na rok liczby, polskich pielgrzymów. Miasto, którego nie można chociaż raz w swoim życiu nie zobaczyć.

POKAŻ WIĘCEJ RECENZJI

UKRYJ RECENZJE