Białoruś. Historia za miedzą. Wydanie 1

Recenzje książki: Białoruś. Historia za miedzą. Wydanie 1 (3) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: eastwestinfo.eu Ewa Zwierzyńska, 2014-06-25

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Kto usiłował zakupić w polskich księgarniach dobry przewodnik po Białorusi ten wie, że jest to zadanie wręcz karkołomne. Tę lukę wypełnił przewodnik Andrzeja Kłopotowskiego "Białoruś - historia za miedzą" wydany w 2014 roku przez Bezdroża.
   
   Białoruś, mimo iż dzieli ją z Polską 418 km granicy, pozostaje dla nas wciąż mało znanym, tajemniczym i odległym krajem, chociaż odległym przede wszystkim mentalnościowo. Biała plama, jaką stanowi w świadomości Polaków Białoruś przekłada się na mizerotę wydawnictw na naszym księgarskim rynku. Do tej pory brak było kompleksowego przewodnika, który opisywałby atrakcje turystyczne na terenie całej Białorusi. Z reguły wydawnictwa ograniczały się do rejonów przygranicznych lub koncentrowały się na polskich śladach tzw. Kresów. Jedyną pozycją obejmującą obszar całej Białorusi był przewodnik National Geografic, ale można w nim znaleźć informacje dotyczące jedynie kilku największych miast. Tą lukę wypełnił przewodnik Andrzeja Kłopotowskiego "Białoruś - historia za miedzą" wydany w 2014 roku przez Bezdroża.
   
   Wydanie wielkością zbliżone do kieszonkowego, w miękkich okładkach doskonale nadaje się do zabrania w podróż. Autor podszedł do zadania w sposób nadzwyczaj dokładny i szczegółowy. W rezultacie powstał wszechstronny i uniwersalny przewodnik dla każdego, który chciałby bliżej poznać naszego wschodniego sąsiada. Przewodnik Kłopotowskiego zawiera wszystko, co dobry przewodnik zawierać powinien - garść praktycznych informacji, opis ciekawych miejsc i zabytków, propozycje konkretnych tras, a wszystko to okraszone ciekawostkami i szczyptą historii. Co ważne autor nie zamęcza nas nadmiarem wiedzy teoretycznej czy zbyt długimi wywodami historycznymi, doskonale bilansując proporcje i w efekcie podając zgrabnie skonstruowany, treściwy i ciekawą pozycję.
   
   Przewodnik otwiera rozdział dla najmniej cierpliwych i lubiących dostać całą wiedzę w pigułce. Jest to przedstawienie 9 przykładowych tras na terenie całej Białorusi zawierających krótki opis najważniejszych atrakcji, zabytków i miejsc, które należy odwiedzić. Dodatkową pomocą jest umieszczenie w ramkach wypunktowanych kilku-kilkunastu miejsc absolutnie priorytetowych dla turysty, który nie chciałby uronić nic z tego, co danym rejonie jest najważniejszego do zobaczenia. Autor nie ogranicza się jedynie do opisów zabytków czy miast - zamieszcza krótki kalendarz imprez artystycznych odbywających się w ciągu całego roku czy podaje listę stron i turystycznych i portali internetowych poświęconych Białorusi. Kolejny rozdział poświęcony jest informacjom praktycznym - formalnościom wizowo-paszportowym, komunikacji, walucie czy zabezpieczeniom medycznym. Podaje adresy konsulatów, hoteli, punktów informacji turystycznej a nawet bankomatów!
   
   Podane informacje są wyczerpujące i bardzo dokładne, autor nie stroni od opisów nawet alternatywnych czy niszowych sposobów transportu, jakim jest zwiedzanie Białorusi... na statku! Nie zapomina o przejściach granicznych, na których granicę możemy przekroczyć kajakiem ( jak na Kanale Augustowskim) czy jedynie piechotą lub na rowerze ( jak w Puszczy Białowieskiej). Wielbicie dwóch kółek również nie powinni czuć się rozczarowani. Na Białorusi od kilku lat powstaje sieć - dostępnych także dla rowerów -zielonych szlaków greenways, ukazujących bogactwo przyrodniczo-kulturowe danego regionu. Opisy tych tras i atrakcji które oferują również nie zostały pominięte. Dużym plusem jest podawanie adresów i telefonów nie tylko do hoteli, ale też schronisk, hosteli a także gospodarstw agroturystycznych, które na Białorusi są zjawiskiem dość nowym i funkcjonują tu zaledwie od kilku lat, a więc po pierwsze nie jest ich dużo, a po drugie sieć reklamy i marketingu znajduje się jeszcze w powijakach, wskutek czego przewodnik Kłopotowskiego jest często jedynym źródłem informacji i adresów.
   
   Autor poświęca też kilka stron na opisanie kuchni białoruskiej, zakupów i pamiątek, na które warto zwrócić uwagę. W tym temacie również nie jest gołosłowny, w przewodniku możemy znaleźć adresy knajpek i restauracji, które serwują lokalne specjały. Dużym plusem jest zwrócenie uwagi nie tylko na zabytki, ale też na zasoby przyrodnicze Białorusi - w przewodniku umieszczono informacje o klimacie, hydrografii, florze i faunie a także opisy najważniejszych parków narodowych. Autor nie omija tematów społecznych i kulturalnych, możemy pokrótce zapoznać się ze strukturą społeczną, religiami oraz życiem kulturalnym współczesnej Białorusi.
   
   Główna i najobszerniejsza cześć dotyczy tras i atrakcji turystycznych. Autor opisuje je dzieląc Białoruś na pięć głównych regionów: Białoruś zachodnia, Polesie, Białoruś środkowa, północna i wschodnia oraz miasto stołeczne Mińsk. W każdym regionie wyszczególnia kilkanaście najważniejszych miast z opisami zabytków, atrakcji, szlaków turystycznych i miejsc w okolicy, które warto zobaczyć. Do opisów dołączone są dokładne mapki z naniesionymi zabytkami, muzeami itp. Opis każdego większego miasta zaopatrzono jest w krótki historyczny wstęp, a także dokładne informacje o dojeździe, połączeniach kolejowych i autobusowych, noclegach, wyżywieniu itp. Całości dopełniają ciekawostki, niezwykłe historie, czy ważne wydarzenia z przeszłości, które sprawiają, że lektóra przewodnika może być fascynująca! Niewielkim minusem jest mała liczba zdjęć - kilkadziesiąt kolorowych fotografii pozostawia pewien niedosyt. Plusem jest uporządkowana i przejrzysta forma, która pozwala szybko odnaleźć interesujące nas informacje. Przewodnik zamyka minisłowniczek oraz minirozmówki białoruskie.
   
   "Białoruś - historia za miedzą" to udana próba skonstruowania pozycji zwięzłej a jednocześnie wyczerpującej, zawierającej wszystkie podstawowe informacje, których turysta wybierający się na zwiedzanie Białorusi może potrzebować. Cena przewodnika - 49,90 zł może wydawać się zbyt wygórowana, biorąc jednak pod uwagę wszystkie jego zalety - warto ją wydać. Podczas moich licznych wyjazdów na Białoruś przewodnik Andrzeja Kłopotowskiego znajduje się zawsze w plecaku, używany i czytany, przydatny w każdej sytuacji. Szczerze polecam.

2. Recenzja: Tygodnik Angora Ł. AZIK

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   „Kierunek Wschód" Tak nazywa się białostocka Niezależna Grupa Turystyczna promująca turystykę za wschodnią granicą. Jeden z jej twórców, za- razem autor ni-hesim niejszego przewodnika, pisze: Dlaczego Białoruś Powody są dwa. Choć z Białegostoku do Grodna jest raptem 70 kilometrów, miasto dla wielu pozostaje miejscem, do którego można wyskoczyć co najwyżej po papierosy, wódkę i tanie paliwo. Kiedy w 2001 roku wyruszyłem po raz pierwszy na dwutygodniowy objazd Białorusi, kiedy zacząłem odkrywać kolejne świątynie, zamki i opuszczone pałace, wiedziałem, że na jednej wizycie przygoda z tym krajem się nie skończy. Drugi powód - bardziej osobisty - to opowieści babci o Wysokiem Litewskiem, Raśni i Brześciu, gdzie spędzała młodzieńcze, międzywojenne, lata. Chciałem poznać świat z jej opowieści... Białoruś należy do miejsc, o których mówi się: bliskie a nieznajome. Najnowszy przewodnik Bezdroży nie tylko ułatwia poznanie kraju, ale wręcz do jego poznania zachęca. Białoruś, leżąca tuż za granicą Rzeczypospolitej, a przy granicy z Litwą to przede wszystkim Grodno z zamkami królów polskich, Niemnem, nieodległym Kanałem Augustowskim i szlakiem Elizy Orzeszkowej; Lida, Nowogródek, Wołkowysk i Kobryń, pełne poloników i owiane kresową nostalgią. Świat bardziej egzotyczny otwiera się przed turystą udającym się na wschód w stronę granicy z Rosją, do Potocka, Witebska, Mohylewa, Homla. Jeśli wcześniej nie ulegniemy urokowi Białorusi, tam niewątpliwie padniemy jego ofiarą. Poza rewelacyjnymi zabytkami, często niestety w ruinie, Białoruś kusi turystę wieloma wydarzeniami kulturalnymi osadzonymi w historycznym tle, np. Międzynarodowym Festiwalem Tradycji Rycerskich w Lidzie na zamku Giedymina (maj), Międzynarodowym Festiwalem Kultury Średniowiecznej na zamku w Nowogródku (czerwiec) albo parodniowym festiwalem nad Berezyną, prezentującym rekonstrukcję bitwy wojsk rosyjskich z napoleońskimi. Jest sporo imprez folklorystycznych, teatralnych i muzycznych, także rockowych.
   

3. Recenzja: GLOBTROTER INFO Cezary Rudziński, 2012-07-31

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Nareszcie! – pomyślałem z radością dowiadując się o wydaniu, a następnie biorąc do ręki przewodnik Bezdroży po Białorusi. Pierwszy polski, kompleksowo i aktualnie prezentujący ten kraj. Trudno w to uwierzyć, ale o tak bliskiej nam geograficznie, z kilkoma wiekami wspólnej historii i kultury Białorusi, nie mieliśmy dotychczas takiej publikacji.
   
   Dodam od razu: przewodnika bardzo dobrego. Napisanego ze znawstwem tematu, rzetelnego, zawierającego niezliczone interesujące i potrzebne turystom informacje. Co nie oznacza, że nie może on stać się jeszcze lepszy w następnym wydaniu. Ale o tym później.
   
   Poznając Białą Ruś od ponad pół wieku, a w ostatnich kilku latach odwiedzając jej różne regiony na ogół co roku chociażby na krótko, nie natrafiłem jeszcze na pełny i aktualny przewodnik po tym kraju również ani w języku rosyjskim ani białoruskim, który także znam na tyle, aby nie mieć problemów z lekturą.
   
   Chociaż znajdowałem i korzystałem w trakcie zwiedzania oraz pisania reportaży z podróży sporo publikacji o poszczególnych miastach, regionach czy zabytkach. Mam nadzieję, że wydanie przewodnika Bezdroży przyczyni się do zainteresowania Białorusią i jej walorami turystycznymi. Kraju ciekawego, dosyć bogatego w zabytki i niezliczone „polskie ślady”, z oszałamiająco piękną przyrodę.
   
   Zamieszkanego przez sympatycznych, gościnnych i życzliwych nam „siabrów” – sąsiadów i przyjaciół. Piszę to zdając sobie sprawę, że wielu czytelników tych słów „znających” Białoruś tylko z jednostronnych, głównie sensacyjnych i politycznych informacji naszych mediów, może zapytać: skąd on się urwał?
   
   Ale taki obraz kraju potwierdza mi się oraz utrwala po każdym w nim pobycie. Co nie oznacza, że nie dostrzegam i jego ciemnych stron. Ciągle ubogiej, ale szybko zmieniającej się szeroko rozumianej bazy turystycznej. Archaicznej gospodarki i zaniedbań, z naszego, europejskiego punktu widzenia, w wielu dziedzinach. Nie mówiąc już o sferze polityki.
   
   Gdybyśmy jednak chcieli podróżować i poznawać tylko kraje, które spełniają wszystkie wymogi w zakresie „praw człowieka”, „wolności słowa”, „demokracji” rozumianej po europejsku czy amerykańsku, mających dobrą infrastrukturę itd., wiele obszarów świata z ich bogactwem zabytków, kultur, ciekawych ludzi, przyrody itp. musiałoby pozostać poza naszym zasięgiem.
   
   Cieszę się, że autor „Białorusi”, chociaż w odróżnieniu ode mnie ma dawne rodzinne związki z tym krajem, wykazuje podobne do niego podejście. Z sympatią, życzliwością, dobrą znajomością dziejów tego fragmentu Europy, zabytków i innych ciekawych miejsc. Równocześnie z szacunkiem i przyjaźnią do tamtejszych ludzi.
   
   Dostrzegając jednak także – i pisząc o nich, niekiedy nawet z nutką złośliwości, ciemne strony z którymi spotyka się turysta w tym kraju. Słusznie podkreślając we wstępie, że Białoruś jest zapomnianym miejscem turystycznym w Europie. Warto więc – i trzeba – to zmienić. A kto powinien odkrywać turystyczne walory: zabytki, kulturę, przyrodę i tamtejszych ludzi i ich obyczaje, jak nie najbliżsi sąsiedzi?
   
   Nie bójcie się! – zapewniam czytelników. Na prawdę warto! Jest blisko, niezbyt drogo. Nawet system wizowy od którego w Europie już odwykliśmy, tak bardzo wyjazdów tam nie komplikuje. I przestańcie patrzeć na Białoruś tylko oczami goniących za sensacjami dziennikarzy, czytelników prasy i telewidzów, czy uszami radiosłuchaczy: przez pryzmat brutalnych nierzadko rozpraw z opozycją. Bo wbrew takim obrazkom jest to generalnie kraj bezpieczny.
   
   Zwłaszcza dla turystów którzy uważają – i stosują się do tego – że spory polityczne czy społeczne muszą rozwiązywać – bo nikt tego za nich nie zrobi – tylko sami obywatele kraju, w którym goszczą. Biała Ruś dla ogromnej większości Polaków to nadal „terra incognita”. Przewodnik po niej pozwala ją zupełnie nieźle poznawać, przy czym na podstawie rzetelnych, kompetentnych i obiektywnych informacji.
   
   Napisany on został zgodnie z wymogami tej podstawowej serii przewodników Bezdroży. Zawiera w rozdziale I „Zaproszenie na Białoruś” ogólne informacje o 9 proponowanych przez autora trasach zwiedzania. Bardzo interesujących, w sumie obejmujących wszystkie najciekawsze miejsca i obiekty. Ze szczególnym uwzględnieniem „poloników” oraz terenów zielonych i „głębokiej prowincji” – białoruskch wsi i miasteczek.
   
   Rozdział II – "Informacje praktyczne", zawiera chyba wszystko to, co potencjalny turysta powinien wiedzieć o kraju zupełnie mu nieznanym. Od informacji o dostępnych mapach i przewodnikach, słownikach i rozmówkach, formalnościach wizowo – paszportowych czy zabezpieczeniu medycznym.
   
   Poprzez dojazd różnymi środkami transportu, podróżowanie po kraju, bezpieczeństwo, walutę – aż po noclegi, wyżywienie, zakupy i inne kwestie bytowe. Z konkretami: co? gdzie? kiedy? a często także za ile? Bardzo ciekawy i napisany ze znawstwem jest rozdział III – „Informacja krajoznawcza”. Obejmuje on charakterystykę geograficzną kraju oraz jego florę i faunę.
   
   W skrócie, ale według mojej wiedzy obiektywnie, zarys historii ziem białoruskich od początku na nich osadnictwa po niemal dzień dzisiejszy. Współczesną Białoruś, jej społeczeństwo, język, sztukę i ochronę dziedzictwa kulturowego. Ze – słusznie! – krytyczną oceną sposobu rewaloryzacji niektórych zabytków, omówieniem zabytków pod opieką UNESCO i ubiegających się o wpisanie na Listę Dziedzictwa. Ponadto o ekoturystyce.
   
   Podstawowy rozdział IV – "Zwiedzanie Białorusi" jest przewodnikiem po sześciu jej regionach, na które autor logicznie podzielił kraj. A więc Mińsk i okolice, Polesie oraz kolejno: Białoruś zachodnia, środkowa, północna i wschodnia. Każdą z nich poprzedza mapka – oprócz tego w przewodniku są inne mapy, plany miast oraz kilkadziesiąt zdjęć na barwnych wkładkach.
   
   Wypunktowanych jest kilka miejscowości, miejsc bądź obiektów które autor sugeruje zobaczyć przede wszystkim. Po czym następują opisy ich, oraz wielu innych również ciekawych. Także we wsiach i miasteczkach leżących daleko od głównych szlaków. Z niezliczonymi faktami i informacjami poczynając od liczby mieszkańców, dzieje, miejsca które warto zobaczyć.
   
   Z adresami – o ile są również e-maliowymi, numerami telefonów, stronami internetowymi itp. Na koniec zaś informacje o dojeździe i poruszaniu się na miejscu, noclegach, wyżywieniu, zakupach, informacjach praktycznych. Oczywiście również z mnóstwem danych i szczegółów, charakterystyką niektórych hoteli bądź restauracji itp.
   
   W tekst przewodnika włamano po kilkadziesiąt informacji w ramkach białych: jak spędzić najciekawiej np. 5 dni w Grodnie czy 3 w Brześciu, które dni są wolne od pracy, adresy punktów IT, wypełnianie i przechowywanie kart migracyjnych, gospodarstwa gościnne. Lub szarych w których są przeważnie bardzo ciekawe informacje monotematyczne.
   
   Np. „Zamach w mińskim metrze”; „Unia brzeska”; „Katastrofa w Czarnobylu”; „Pogańskie korzenie Białorusinów”; „Zielone szlaki na Białorusi”; „Kuropaty”; „Wędrówki śladami Jakuba Kołasa”; „Mińskie judaika”; „Linia Stalina”; „Mali obrońcy Grodna”; „Opera Ogińskiego”; „Opowieść o cudownym obrazie”; „Niemen (Czesław) w Wasiliszkach”; „Brzeskie getto”; „Kaplica Orzeszków”; „Mendog i jego góra”; „Marc Chagall”; „Eufrozyna Połocka”; „Polacy w Mohylewie”; „Dowborczycy z Bobrujska” i wiele innych.
   
   Na końcu znajduje się słowniczek polsko – białoruski (chociaż bardziej przydatny jest tam język rosyjski, w którym porozumieć się można wszędzie, a po białorusku tylko w niektórych miejscowościach, głównie na wsi i w miasteczkach w zachodniej części kraju), i mini rozmówki. Ponadto obszerna bibliografia oraz Indeks wybranych miejsc geograficznych i atrakcji turystycznych.
   
   W sumie jest to więc, co już podkreśliłem na wstępie, bardzo dobry przewodnik. Warty przeczytania nie tylko przez potencjalnych turystów, ale także wszystkich, którzy chcieliby się dowiedzieć czegoś o Białorusi. Znalazłem w tym przewodniku także parę nieznanych mi wcześniej ciekawostek, a równocześnie trochę niezbyt istotnych błędów i nieścisłości.
   
   A także pominięć niektórych miejscowości i obiektów o których wspomnę biorąc uwagę następne wydanie, które może zostać w ten sposób wzbogacone. Pierwsza z tych trochę niezwykłych ciekawostek, to informacja o istnieniu nadal emigracyjnego (od upadku Białoruskiej Republiki Ludowej w 1918 roku!) jej rządu i prezydenta na obczyźnie.
   
   Inną stanowi tylko częściowo mi znany fakt, że po upadku Powstania Styczniowego i zakazie władz carskich używania języka białoruskiego, zapisywano go nie tylko alfabetem łacińskim, ale białoruscy Tatarzy także arabskim. Ciekawe są informacje o niemal nieznanej u nas współczesnej literaturze białoruskiej, sztuce czy muzyce.
   
   Chociaż pisząc o początkach tej literatury autor powinien był, moim zdaniem, nie tylko wspomnieć o „Ciotce” – Elizie (Alaizie) Paszkiewicz, ale także o jej wierszu będącym manifestem odradzającej się białoruskości: „Wieru bratcy, ludźmi staniem, hutka skonczytsa nasz son. Na swiat boży szyra hlianiem…”.
   
   Nie bardzo rozumiem, jak można było pisząc o muzyce końca XX w. pominąć szeroko znany, także u nas, zespół „Pjasniary”. Błędnie autor odczytał skrót GUM. Nie znaczy on Gławnyj (Główny), lecz Gosudarstwiennyj (Państwowy) Uniwersalnyj Magazin (Dom Towarowy). Takie same były w innych stolicach republik oraz większych miastach: Moskwie, Leningradzie, Kijowie itp.
   
   To na nich wzorowana była sieć naszych „pedetów” – Powszechnych Domów Towarowych. Które starsze pokolenie pamięta chyba głównie dzięki złośliwemu, antyreklamowemu sloganowi warszawskiej ulicy: „Nie strój zdobi człowieka – ubieraj się w PDT”.
   
   Muzeum dzieł sztuki i rzemiosła artystycznego w Brześciu skonfiskowanych przemytnikom, lepiej jest nazywać „Uratowanych” lub „Odzyskanych” przedmiotów, nie zaś „Wyratowanych”. Najpopularniejszy polonez Michała Kleofasa Ogińskiego nazywa się „Pożegnanie Ojczyzny”, a nie „…z Ojczyzną”. Nawiasem mówiąc jego autor uważany jest na Białorusi za białoruskiego kompozytora, podobnie jak Napoleon Orda (oraz wielu innych polskich twórców) za białoruskiego rysownika i malarza.
   
   Ewidentnym błędem jest lokalizacja przez autora soboru (w innym przypadku nazwa go cerkwią) Aleksandra Newskiego w Warszawie na placu Teatralnym, nie zaś poprawie Saskim, obecnie J. Piłsudskiego. Przy czym nie został on „zniszczony”, lecz planowo rozebrany w 1924. Nie pasował bowiem zupełnie do otaczającej go architektury oraz był symbolem carskiego zniewolenia Polski, zbudowanym dla upamiętnienia 300-lecia dynastii Romanowów.
   
   Pochodzący z niego ikonostas, freski, mozaiki, ikony, wyposażenie itp. przekazane zostały Cerkwi prawosławnej. Część mozaik, o czym autor wspomniał, trafiła do budowanego w tym czasie soboru Pokrowskiego w Baranowiczach i można je w nim oglądać nadal.
   
   Zamek w Mirze został już całkowicie zrewaloryzowany. W ub. roku otwarto w nim niewielki, luksusowy (o jego „urodzie” nie chcę się wypowiadać, bo być może mam inny gust) hotel i restaurację. Odbudowa zamku w Nieświeżu ma się, wg. informacji z grudnia 2011, zakończyć ostatecznie otwarciem wszystkich (bo część jest czynna już od dwu lat) sal do końca br.
   
   A hotel i restauracja miały być uruchomione w lipcu, ale nie wiem, czy to już nastąpiło. Dodam, że ciekawostką w nieświeskim muzeum, o której nie ma w przewodniku wzmianki, jest ogromny stary Globus Radziwiłłowski – jedyny na świecie, na którym zaznaczono to miasto.
   
   Jeżeli chodzi o częściowe pominięcia w przewodniku istotnych informacji, to uważam, że w historii Białorusi należało wspomnieć, iż w II wojnie światowej poniosła ona największe straty w ludziach w stosunku do liczby ludności. W opisie Twierdzy Brzeskiej podkreślić jej bohaterską i skuteczną polską obronę przed wojskami niemieckimi we wrześniu 1939 r. O czym już, a nie tylko o sowieckiej obronie w 1941 r., opowiadają ostatnio także miejscowi przewodnicy.
   
   W Pińsku ładnie odnowiony (urządzony w nim Pałac Pionierów zaczął walić się w bagno, na którym został zbudowany, w rezultacie błędnych sowieckich inwestycji infrastrukturalnych w jego okolicy) Pałac Butrymowicza jest obecnie Pałacem Ślubów.
   
   W Turowie skarbem cerkwi Wszystkich Świętych jest nie jeden, lecz dwa słynne średniowieczne Krzyże Turowskie. Wykute w kamieniu, wysokie nawet na ponad 2 m i o metrowej szerokości ramion, według legendy „przypłynęły z Kijowa nurtami Dniepru i Prypeci (pod prąd)”. Na cmentarzu Borysoglebskim jest tam również cerkiewka, a w niej atrakcją „samopisząca się” ikona na desce.
   
   Wisi ona na ścianie po prawej stronie, obok zabytkowego krzyża z carskim orłem u stóp Chrystusa. Według legendy deska ta też przypłynęła Prypecią i używana była przez jedną z gospodyń w chlewie. W pewnym momencie pojawił się na niej początkowo niezbyt wyraźny obraz Matki Bożej i utrwalał coraz bardziej.
   
   Dodam, bo w przewodniku nie znalazłem na ten tema ani słowa, że wcześniej na miejscu tego cmentarza znajdował się według przekazów najstarszy na całej Rusi klasztor, działający w IX wieku jeszcze przed jej chrztem. Opisując drewniany dworek Kościuszków w Mereczowszczyźnie warto było wspomnieć, że jego replikę zbudowano ze środków amerykańskich.
   
   Rzeźba (nie jest to pomnik !) „Skrzypce Chagalla” na podwórku domu w Witebsku, w którym przyszły artysta spędził dzieciństwo i młodość, przedstawia, według jej autora Waleria Moguczewa, osła. Pisząc o przeszłości Mohylewa warto było wspomnieć, że w latach 1915-1917 był on siedzibą cara Mikołaja II i jego Sztabu Generalnego.
   
   To prawdopodobnie z tego powodu wśród fresków prawosławnych świętych na fasadzie soboru (w klasztorze) św. Mikołaja Cudotwórcy znajdują się wizerunki nowych: cara Mikołaja II, carycy i ich dzieci zamordowanych przez bolszewików.
   
   Jako ciekawostkę dodam, że w latach 30-tych XX w. Mohylew miał zostać stolicą Białoruskiej SRR. Wybudowano w nim nawet gmach na siedzibę Rady Ministrów. Uznano bowiem, że Mińsk leży zbyt blisko polskiej granicy.
   
   A jeżeli chodzi o Mińsk, to według mojej wiedzy gmach Opery w nim został jednak ukończony przed wojną. Tylko bez planowanego zwieńczenia go gigantycznym, 70-metrowej wysokości posągiem Stalina. Stwierdzono bowiem, że byłby on widoczny z polskiej granicy i w razie wojny mógł stanowić świetny cel dla artylerii „Pańskiej Polszy”.
   
   I jeszcze dwa uzupełnienia informacji zawartych w przewodniku. W opisanych przez autora Smolanach, oprócz ruin zamku „Biały Kowel”, kościoła dominikanów i cerkwi św. Aleksego Moskiewskiego, na wiejskim zapuszczonym cmentarzu zachował się dobrze utrzymany grób przyjaciela Adama Mickiewicza, poety i filomaty Tomasza Zana (1796-1855), jego żony Brygidy i 6-letniego syna Abdona.
   
   Natomiast w Laskowiczach – jednej z miejscowości „Janowskiego pierścienia”, znajduje się także park safari. Turyści obwożeni są po nim „pociągiem” przyczep na gumowych kołach ciągniętych przez traktor obok żerowisk dzikiej zwierzyny. Przede wszystkim bardzo licznych tam dzików, saren i jeleni. Ponadto jest przystań wodna i rejsy z niej statkiem po Prypeci.
   
   Oprócz wspomnianych już pominięć, są na Białorusi także inne miejscowości i miejsca warte uwagi polskich turystów. Ponieważ informacje o nich mogą przydać się przy pracy nad II wydaniem tego przewodnika, zamieszczam po parę słów o nich wraz z kilkoma zdjęciami. Także już wcześniej wspomnianych obiektów.
   
   Na Kanale Augustowskim obok śluzy Niemnowej stoi, ładnie utrzymany, polski krzyż przydrożny z 1939 roku. Obok opisanych śluz i trasy tego kanału dodałbym jeszcze bazę wodniacką „Aszanka” nad rzeką o tej nazwie. Między Grodnem i przejściem granicznym z Polską znajduje się „Grodzieński Majątek” w Korobczycach. Zbudowany od podstaw obiekt rekreacyjno – restauracyjny dla dorosłych i dzieci, z wieloma atrakcjami, jest bardzo popularny.
   
   W Naumowicach, obok jednego z fortów b. Twierdzy Grodzieńskiej, Niemcy zamordowali w latach 1941 – 1943 ponad 3 tys. mieszkańców i jeńców wojennych, w tym Polaków z okolic. Przypomina o tym pomnik i tablice pamiątkowe, również w języku polskim. W Biskupicach koło Lidy warte polecenia jest gospodarstwo agroturystyczne „Alba Rutenie”.
   
   W Siliczu, kilkadziesiąt kilometrów na północny – wschód od Mińska, na sztucznie usypanej górze – najwyższym punkcie Białorusi – zbudowano i cieszy się on sporą popularnością nie tylko w zimie, Republikańskie Centrum Sportów Zimowych. Z wyciągiem narciarskim, trasami zjazdowymi, zapleczem noclegowo – gastronomicznym, saunami itp.
   
   Naszych turystów interesują jednak chyba bardziej „poloniki”. Oto jeszcze kilka, nie uwzględnionych przez autora, miejscowości i zabytków na Białorusi zachodniej wartych, moim zdaniem, opisania w następnym wydaniu. W Gieranianach kościół św. Mikołaja z XVII – XIX w. W Lipniszkach (niedaleko od Iwia) – neogotycki, kamienny kościół św. Kazimierza z pocz. XX w.
   
   W Rzemysławlu, tuż przy granicy litewskiej, były majątek z zakupionym niedawno do remontu pałacem wzorowanym na Łazienkowskim w Warszawie. Natomiast w Subbotnikach kościół św. Władysława z pięknie zachowaną w podziemnej krypcie nekropolią hrabiowskiego rodu Umiastowskich. Z płytami na wnękach grobowych, mozaikami herbowymi na stropie, ołtarzem z krzyżem itd.
   
   Uwzględnienie tych i dodanie być może jeszcze paru innych miejscowości i zabytków, spowoduje, że przewodnik ten stanie się jeszcze pełniejszy i lepszy. Chociaż, co podkreślam po raz kolejny, już w obecnej postaci jest on bardzo dobry. Oby zainteresował naszych turystów, zachęcił ich do podróży w tamte strony. Tak bliskie, a tak mało znane.

POKAŻ WIĘCEJ RECENZJI

UKRYJ RECENZJE