Estonia i Helsinki. Travelbook. Wydanie 2

Recenzje książki: Estonia i Helsinki. Travelbook. Wydanie 2 (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: GLOBTROTER INFO Cezary Rudziński

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Połączenie w jednym przewodniku jakiegoś kraju oraz stolicy sąsiedniego, ale położonego za morzem, wydaje się dosyć zaskakujące. Ale w przypadku Estonii i Helsinek ma rację bytu. Nie tyle dlatego, że mieszkańcy obu należą do tej samej, ugrofińskiej grupy językowej, do której należy również węgierski, bo nie jest to podobieństwo ich języków pozwalające na łatwe zrozumienie i kontakty. Ale przede wszystkim ze względu na stosunkowo niewielką odległość stolic Estonii i Finlandii: Tallina i Helsinek oddzielonych tylko wodami Zatoki Fińskiej i dobre połączenia promowe między nimi. Zaś z Polski do Finlandii najwygodniejsza trasa samochodowa prowadzi właśnie przez Litwę, Łotwę i Estonię. Nowe wydanie przewodnika Bezdroży w serii travelbooków napisanego przez dwójkę polskich autorów, który właśnie ukazało się, prezentuje przede wszystkim ten ostatni kraj i jego turystyczne atrakcje. Z paru w języku polskim, kilku różnych wydawnictw, jakie mam na temat Estonii w bibliotece, zarówno poświęconych tylko temu krajowi, jak i wszystkim trzem „po radzieckim” krajom nadbałtyckim – także Litwie i Łotwie, jest chyba najpełniejszy, przejrzysty, dobrze napisany oraz bogato ilustrowany ponad 150 kolorowymi zdjęciami. Zawiera też 10 planów i mapek, 4 duże wkładki monotematyczne oraz ponad 40 krótkich informacji i ciekawostek w ramkach włamanych w tekst. Do lektury, a przede wszystkim zwiedzania i poznawania Estonii oraz stolicy Finlandii zachęcają, jak w pozostałych przewodnikach tej serii wydawniczej, zaprezentowane na wstępie ich główne atrakcje. Po pięć: Najpiękniejszych zamków, dworów i pałaców; Najpiękniejszych świątyń; Najciekawszych miast; Dziedzictwo ludowe i Cuda natury. I chociaż można by dodać do nich jeszcze co najmniej kilka kolejnych, chociażby Zamek Toompea i kościół Pűhavaimu w Tallinie, budownictwo wiejskie na wyspie Muhu, czy zamek Paide (Biały Kamień) w Estonii środkowej, to skreślić z proponowanych na pewno żadnej atrakcji nie można. Informacje praktyczne – pierwszy z rozdziałów wstępnych – słusznie skrócono do niezbędnego minimum, bo nie ma tam ani żadnych istotniejszych zagrożeń, ani problemów, na które warto uczulić turystów. A to, co piszą autorzy na temat dojazdu, komunikacji lokalnej, noclegów, wyżywienia i zakupów, jest dla turysty wystarczające. Podobnie zresztą w drugim rozdziale: Informacje krajoznawcze, z Krajoznawczym ABC, zawierające „w pigułce” to, co należy wiedzieć o położeniu, tamtejszym klimacie, przyrodzie, gospodarce, historii, społeczeństwie i jego języku, religii, kulturze, czy kuchni. Prezentację turystycznych atrakcji Estonii podzielono na Tallin oraz cztery części kraju zgodne z kierunkami świata. W przypadku stolicy, poza krótką prezentacją jej historii, autorzy proponują zwiedzanie jej ośmioma trasami, z zatrzymywaniem się, lub wchodzeniem do muzeów i innych obiektów. I, oczywiście, krótkimi, ale chyba wystarczającymi informacjami o nich. Z wyróżnionymi czerwoną czcionką dniami i godzinami otwarcia, cenami biletów itp. Na końcu części poświeconej Tallinowi znajdują się, w ramce, informacje turystyczne z przykładowymi hotelami i innymi miejscami noclegowymi oraz podobne o wyżywieniu. Na tej samej zasadzie omówione są chyba wszystkie warte poznania miasta, miejscowości, obiekty i miejsca – m.in. parki narodowe, w poszczególnych częściach Estonii. A także Helsinki, którym poświęcono w przewodniku zaledwie 30 stron, ale mieszcząc na nich zarówno Zarys dziejów Finlandii w formie kalendarium, podstawowe fakty z przeszłości i współczesności jej stolicy, jak i poznawanie Helsinek oraz ich atrakcji siedmioma różnymi trasami. Do wyboru, lub raczej „zaliczania” kolejno, gdyż nakładają się ono na siebie tylko wyjątkowo, a każda, nawet wytyczona dalej od centrum, warta jest poznania. I, oczywiście, tak jak w przypadku Tallina i poszczególnych części Estonii, również na końcu prezentacji Helsinek znajdują się informacje o noclegach i tamtejszej gastronomii z konkretnymi, polecanymi obiektami. Wspomniane cztery większe, 2-stronicowe wkładki, omawiają: trasę „W drodze do Parku Narodowego Lahemaa”, „Jezioro na granicy” (Pejpus), „Fiński Gibraltar” (Twierdza Suomenlinna) oraz „Kulinarną Finlandię”. Natomiast wśród krótkich informacji i ciekawostek w ramkach włamanych w tekst, obok takich jak: „Placówki dyplomatyczne”, „Tallińska ( i Helsińska) Karta Miejska”, „Dni wolne od pracy”, czy „Lista Światowego dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO” są m.in.: „Bezpaństwowcy” (ludzie – ok. 85 tys. – urodzeni w Estonii w czasach ZSRR, głównie Rosjanie, Ukraińcy, Białorusini i innych narodowości, którzy nie chcą lub nie potrafią nauczyć się języka państwowego i zdać egzaminu z niego oraz historii kraju, bo bez tego nie można otrzymać obywatelstwa i paszportu). „Estowie według Tacyta”. „Bractwo Czarnogłowych”. „Polski „Orzeł” (historia sławnej ucieczki w nocy z 18/19 września 1939 r., bez map i narzędzi nawigacyjnych, internowanego w porcie w Tallinie polskiego okrętu podwodnego). „Atrakcje przyrodnicze Saremy”. „Bagna Soomaa”. „Słynni mieszkańcy Paide”. „Polacy w Tartu” (w latach 1802-1918 na uczelniach ówczesnego Dorpatu). „Estońskie Alpy” (park przyrody na wysoczyźnie Otepää). „Sauna w Estonii”. „Epos Kalevala”. „Marszałek Mannerheim”. „Kompozytor Jean Sibelius”. „Matka Muminków” Tove Jansson”. „Finlandyzacja”. „Najstarszy drewniany dom” (mieszczański, z 1818 r. w Helsinkach) i wiele innych.