Alpy Wschodnie. 101 skalno-lodowych dróg wspinaczkowych od masywu Bernina po Wysokie Taury

Recenzje książki: Alpy Wschodnie. 101 skalno-lodowych dróg wspinaczkowych od masywu Bernina po Wysokie Taury (2) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Kulturantki.pl Szymańska Anita

   Alpy Wschodnie Edwina Schmitta i Wolfganga Puscha to doskonała gratka dla amatorów górskich. Tym razem sięgamy po przewodnik technicznie prowadzący nas przez imponujące drogi wspinaczkowe. Alpy Wschodnie rozpościerają na terytorium Włoch, Szwajcarii, Austrii, Niemiec, Słowenii i Liechtensteinu. Od partii zachodniej oddziela je Jezioro Bodeńskie, dolina górnego Renu, Przełęcz Splügen oraz Jezioro Como. Pasma różnią się zarówno okresem powstania, jak i budową geologiczną. O ile w świadomości i kulturze bardziej utrwaliły się góry części zachodniej: choćby najwyższy Mont Blanc, ikonicznie piękny Matterhorn czy Eiger, niższa, wschodnia część łańcucha oferuje nie mniej okazałe i wymagające szczyty. Usystematyzowana wiedza Porządkującym punktem wyjścia podręcznika jest pogrupowanie konkretnych masywów - m.in. Ortlera, Brenta czy Venedigera, łańcuchów, jak choćby Alp Zillertalskich, Albula i Livigno. Nie inaczej, osobny rozdział poświęcony został Dolomitom. Schmitt i Pusch przy zastosowaniu zachodnioalpejskiej skali trudności dróg wspinaczowych, z uwzględnieniem trudności skalnych w skali UIAA i informacjami, czy wycena znajduje się w jej górnej (+), czy dolnej (-) granicy, stworzyli osobliwą encyklopedię. Uzyskujemy sprawdzone informacje dotyczące korzystania z map, warunków firnowych, czy choćby wyposażenia zależnego od konkretnych wytyczonych traktów. Zapoznajemy się ponadto z długościami tras oraz nastromieniem lodu. Należy jednak nadmienić, że wspomniane zagadnienia nie wyczerpują rodzaju wskazówek, którymi raczą nas autorzy. Profesjonalizm alpinistów wyraża się także w dokładnym określeniu zmian będących skutkiem postępującego ocieplenia klimatu. Kompleksowa gratka Opis każdej z dróg składa się niejako z prologu: informacji o wymaganym sprzęcie, optymalnej bazie wypadowej (wraz z namiarami i danymi kontaktowymi do schronisk), wysokościach poszczególnych odcinków i średnim czasie dojścia. Następnie otrzymujemy szczegółowo zaprezentowane otoczenie wskazanego szczytu. Clou stanowią merytoryczne, rzeczowe przekazy i potencjalne rozszerzenia destynacji. Warto zaznaczyć, że opisy - nie dość, że szczegółowe i obrazowe per se - dodatkowo wzbogacone są mapami i zdjęciami, na które naniesione zostały poszczególne dukty. Wiele danych o górach rozszerzono o autorskie komentarze. W kwestii Ortlera poznajemy dywagacje, czy ściana, która pozostaje najwyższą lodową ścianą Alp Wschodnich nadal posiada status najtrudniejszej. Odnośnie dojścia do schroniska Rifugio Madrone, w Masywie Adamello i Presanella, dostajemy wskazówki o niezliczonych lokalnych wodospadach. W przypadku lodowej trasy na Hochfernerspitze w Alpach Zillertalskich, nasza uwaga skierowana jest ku wyjątkowo porywającej drodze lodowej wiodącej przez lodowiec Hochferner. A to zaledwie ułamek fascynujących faktów. Niezmienne podstawy „Trzyosobowe zespoły, w których członkowie są przykładnie związani ze sobą liną, to zaledwie pierwszy krok ku bezpieczeństwu. Drugim jest dobra (ale oczywiście nie nieomylna) intuicja lidera zespołu co do terenu. Szczególnie niebezpieczne strefy można często rozpoznać po strukturze lodowca. Po trzecie, każdy członek zespołu musi w sytuacji kryzysowej mieć opanowaną umiejętność wyciągania partnera ze szczeliny. Prawda jest jednak taka, że potrafi to robić, niestety, tylko część miłośników lodowców. (…) To raczej na każdym z osobna, kto chce poruszać się samodzielnie w górach, biorąc odpowiedzialność za siebie, ale i innych, spoczywa obowiązek zdobycia stosownych umiejętności i ich właściwej (szczerej) oceny. Doświadczenie jest najlepszym nauczycielem, ale tylko wtedy, gdy je przeżyjemy i będziemy mogli zdobyć kolejne. Stąd też najlepiej trzymać się dewizy Liddella Harta: >Mądrzy ludzie uczą się z doświadczenia innych<. Mniej doświadczeni i początkujący powinni więc zaczynać swoją alpinistyczną karierę pod opieką alpejskich związków, szkół górskich czy w towarzystwie profesjonalnego przewodnika lub naprawdę doświadczonego przyjaciela.” Opracowanie Alp Wschodnich oraz zaprezentowana wiedza zachwycają. Bez wątpienia poruszą wyobraźnię laików, a dla pasjonatów staną się asumptem do realnego działania.

2. Mapy Współczesne - mapy, atlasy, przewodniki Leśny Andrzej

   Wspinaczka wysokogórska w ostatnich kilkunastu latach mocno zyskała na popularności wśród różnorakich form aktywnego spędzania czasu. Świadczą o tym takie aspekty jak wzrost liczby podmiotów szkolących i zaopatrujących w niezbędny ekwipunek pasjonatów zdobywania wielotysięcznych szczytów, niezliczone ilości blogów poświęconych tej tematyce czy po prostu powszechność tego zjawiska. Oczy (i nogi) europejskich miłośników turystyki wysokogórskiej, są zwrócone przede wszystkim na Alpy, które oferują szeroką gamę możliwości wspinaczkowych po skalno-lodowych drogach. Planowanie wyprawy do wschodniej części tego rozległego masywu górskiego, można uzupełnić o skorzystanie z zupełnie nowego przewodnika z serii Bezdroża „W skale i lodzie” Wydawnictwa „Helion” pt.: „Alpy Wschodnie. 101 skalno-lodowych dróg wspinaczkowych od Masywu Bernina po Wysokie Taury”, którego autorami są doświadczeni alpiniści: Edwin Schmitt i Wolfgang Pusch (przekład publikacji na język polski autorstwa Piotra Wawrowskiego). Przed lekturą 101 tras i jej naturalnym następstwem w postaci wyboru drogi do pokonania, warto uważnie zapoznać się z umieszczoną po wewnętrznej stronie okładki publikacji mapą poglądową Alp Wschodnich, która zawiera sygnatury ukazujące lokalizację każdej z tras, a następnie przeczytać rozdział „Drogi wysokogórskie w Alpach Wschodnich” gdzie opisano m.in. możliwe czyhające niebezpieczeństwa na szlaku, wytłumaczono oznaczenia i skróty używane w opisach dróg czy przedstawiono charakterystykę sprzętu (zwłaszcza służącego przemieszczaniu się po lodowcach), który powinien być niezbędnym elementem wyposażenia każdego wspinacza. Reszta przewodnika, czyli ponad czterysta stron, to już opisowe ukazanie 101 wariantów wspinaczki na terenie 17 masywów (od Bergell po Masyw Ankogel i Goldberg) we wschodniej części Alp. Część tekstowa niestety momentami bywa trudna w odbiorze, usprawiedliwieniem może tu być fakt, że przewodnik jest tłumaczony, nie został on naturalnie napisany w języku polskim, niemniej zdarzają się zbyt częste powtórzenia wyrazów czy nazw w niewielkim odstępie. Na szczęście opis dróg jest dokładny i aktualny, został podzielony na kilka części: wstępną (charakteryzującą dany szczyt i jego okolice), przybliżającą dojście do schroniska oraz warianty wejścia i zejścia (wraz z alternatywami). Każda z tras jest opatrzona mapą małoskalową (znanych wydawców, którzy od lat kartują Alpy, czyli Freytag & Berndt oraz Bergverlag Rother) wraz z zaznaczonym kolorem czerwonym przebiegiem pokonywanej drogi. Informacja o dokładniejszych mapach danego terenu (w skali 1:50 000 lub jeśli takową wydano - również 1:25 000) została umieszczona na pierwszej stronie każdego ze 101 podrozdziałów, gdzie dodatkowo możemy zapoznać się z klasyfikacją trudności drogi, orientacyjnym czasem przejścia, różnicami w przewyższeniu terenu, miejscem startu czy bazą wypadową (wraz z podanym telefonem kontaktowym do bazy). Całość uzupełnia multum kolorowych fotografii przedstawiających panoramy szczytów, na których wyrysowano orientacyjną trasę do pokonania. Przewodnik „Alpy Wschodnie. 101 skalno-lodowych dróg wspinaczkowych od Masywu Bernina po Wysokie Taury” jest pozycją, po którą warto sięgnąć planując wspinaczkę w tej części Alp z prostej przyczyny - jest to bowiem pierwsze wydanie pierwszej polskojęzycznej publikacji opisującej całe dobrodziejstwo możliwości wspinaczkowych w Masywie Ortlera czy Alpach Sztubajskich. Należy pamiętać, że wyruszając już w drogę warto nieustannie myśleć o rozwadze, bezpieczeństwie i mieć przy sobie odpowiednich i zaufanych partnerów wspinaczki. To podstawa w tak wysokich górach!

POKAŻ WIĘCEJ RECENZJI

UKRYJ RECENZJE