<div align="justify"> <!-- @page { size: 21cm 29.7cm; margin: 2cm } BLOCKQUOTE { margin-left: 1cm; margin-right: 1cm } A:link { color: #000080; text-decoration: underline } EM { font-style: italic } STRONG { font-weight: bold } --> </div><p align="justify">Pomysł wyjazdu w nieznane nam góry narodził się jesienią 2008 r. Wygrały <strong>Gorgany</strong> określane jako najdziksze góry Europy. Rozpoczęły się przygotowania sprzętowe, zakupy map i przewodników, lektury relacji, opracowanie trasy… Z każdym miesiącem wyprawa stawała się coraz bardziej realna. W sierpniu pomysł stał się rzeczywistością – odbyliśmy tygodniową wędrówkę <strong>od Worochty do Osmołody przez Syniak, Doboszankę i Sywulę</strong>. Wędrówkę, gdzie nie tylko <em>góry są najszczersze</em> ale przede wszystkim ludzie.</p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Uczestnicy:</strong> </p><p align="justify">Włodzimierz Kozłowski (Inowrocław), Daniel Rudnicki (Wrocław), Wojciech Smolak (Inowrocław)<strong>
Termin:</strong> 17 – 27 sierpnia 2009 r.<strong>
Miejsce:</strong> Gorgany (Ukraina)<strong>
Relacja:</strong> Włodzimierz Kozłowski</p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 0 (17 sierpnia 2009, poniedziałek)</strong></p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/gorgany_wstep.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify">Zbiórka ekipy następuje w Warszawie. Zawiłości wcześniejszego zakupu biletu powodują, że wyruszamy popołudniem z <strong>Warszawy</strong> Wschodniej do Iwano-Frankowska przez Lublin i przejście graniczne w <strong>Hrebennem</strong>. Autobus jest ukraiński, na pokładzie obowiązuje czas przesunięty już o godzinę do przodu. Po drodze, jeszcze po polskiej stronie, dwa objazdy. Na jednym z nich jedziemy za jakimś tirem, zajmujemy całą szerokość drogi, a gdy kończy się asfalt widzimy tylko chmurę kurzu. Nośność mostów na polnych drogach (rzekomo do 5t) wydaje się być zdecydowanie zaniżona. Dla zabicia czasu na ekranie autobusowego telewizora pojawia się film. Pierwsza scena wydaje się być wielce zachęcająca. Młody mężczyzna z równie młodą kobietą odbywają przejażdżkę rzadko uczęszczaną polną ścieżką. Cel wycieczki, geograficznie bez znaczenia, społecznie jest jasno określony – <em>ja chaczu seksu</em>. Motocykl się zatrzymuje, nasze zainteresowanie wzrasta… nagle ku zdziwieniu, zarówno nas jak i bohaterów serialu zza pobliskich zarośli wyjeżdża… czołg. Przez najbliższych kilka godzin <em>Czołgi błota się nie boją</em>. Na granicy stoimy tylko półtorej godziny, po czym z utęsknieniem możemy wrócić do śledzenia losów naszych bohaterów.</p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 1 (18 sierpnia 2009, wtorek)</strong></p><div align="justify"> </div><p align="justify">Około 3:30 docieramy do imponującego dworca w <strong>Iwano-Frankowsku</strong>. Rankiem ujawniają się pewne braki, ale rozmiar i styl zgodnie ze wschodnią tradycją dla budowli tego typu. W porównaniu z polskimi odpowiednikami uderzająca jest też dbałość o czystość. Podobne wrażenie odnosimy wyruszając o wschodzie słońca na krótki spacer. Miasto budzi się ludźmi zamiatającymi, i tak czyste, ulice. Ciepłą sierpniową noc spędzamy w oczekiwaniu na <em>elektriczkę</em> do Woronienki. Warto wspomnieć, że ukraiński klozet dworcowy jest nieco inny od tych stosowanych na zachód od Buga. Stwierdzając opisowo, jest zasadniczo niższy, ale za to na pewno bardziej higieniczny. Dla mniej wprawnego obserwatora może stwarzać wrażenie jedynie ceramicznej dziury w podłodze. Inna jest też konstrukcja peronowych śmietników – prosty metalowy walec bez dna, do którego wrzuca się odpady a następnie zmiata wprost z podłoża.</p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien_1.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify">O 9.00 wyruszamy wreszcie znanym ze swojej wyjątkowo powolnej jazdy pociągiem. W wagonie, w którym nie otwiera się okien, siedząc na twardych drewnianych ławeczkach spędzamy ponad trzy godziny. Pokonujemy w ten sposób 93 kilometry dzielące nas od Worochty. Monotonną podróż przerywają nam mosty na Prucie, tunele i… ciepłe pierożki – po 1 грн za sztukę – do wyboru z kapustą i ziemniakami. Do <strong>Worochty</strong> docieramy w południe. Na spacer wybieramy się korytem w górę rzeki. Wywołujemy tym na pewno zdziwienie kilku mieszkańców, którzy do podobnych celów wykorzystują drogę lub ewentualnie tory kolejowe. Zwiedzamy górne mosty, cerkwie, zachodzimy na herbatę i wyruszamy marszrutką do <strong>Tatarowa</strong> za 2 грн od osoby. Dystans ten można pokonać także taksówką za 25 грн. </p><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify">W zbiorach rodzinnych są fotografie dziadka Stannego, który dotarł tutaj w dwudziestoleciu międzywojennym. </p><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify">W Tatarowie spotykamy pierwsze opady deszczu. W przerwie wyruszamy drogą na północ w kierunku zakola Prutu, skąd zamierzamy wyruszyć w góry. Tam dopada nas jednak burza, którą zdecydowaliśmy się przeczekać w przeciekającej wiacie dyrekcji parku narodowego. Późnym wieczorem przejaśnia się na tyle, że decydujemy się wyruszyć w kierunku Chomiaka. Z pewnym trudem odnajdujemy oznakowany szlak, którego z kolei nie ma na ukraińskiej mapie i rozpoczynamy kilkugodzinny marsz. Z początku trawersujemy wzgórze wyraźną ścieżką, potem mimo oznaczeń kilkukrotnie gubimy szlak, ścieżka zarasta, przedzieramy się nad zwalonymi drzewami lub czołgami pod nimi. Niektóre fragmenty ścieżki po ulewie zmieniły się w potoki. Ostatni odcinek pokonujemy z pomocą światła latarek, znajdujemy płaskie i suche miejsce, rozbijamy pierwszy biwak naszej wyprawy (48,3723N 24,5237E 913 m). Herbata i spać! Ciemny las i spadające krople deszczu z drzew są pożywką dla wyobraźni, o czym informuje kolega z sąsiedniego namiotu. </p><div align="justify"> </div><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 2 (19 sierpnia 2009, środa)</strong></p><div align="justify"> </div><p align="justify">Śpimy dobrze i długo. Wyruszamy już po południu. Kontynuujemy trawers szlakiem. Po dwóch godzinach zaczynają w końcu prześwitywać widoki gór. Robimy przerwę, uzupełniamy wodę, delektujemy się gorącą kawą i skromnym posiłkiem. Niedługo potem wychodzimy na małą polankę, która widać jest ulubionym miejscem biwakowania ukraińskich turystów. Jesteśmy u podnóża <strong>Chomiaka</strong>. Robimy rozpoznanie terenu, tzn. staramy się dopasować oznaczenia szlaków w terenie do tych na mapie i opisu w przewodniku1. Trzeba mieć świadomość, że przynajmniej w tej części Gorganów, szlak w terenie niekoniecznie jest zaznaczony na mapie, ten zaznaczony na mapie może mieć szczątkowe oznaczenie w terenie, a jeśli już rzeczywisty przebieg szlaku pokrywa się z jego odwzorowaniem na mapie to z dużym prawdopodobieństwem będzie miał inny kolor. Odnajdujemy drogę na <strong>Połoninę Chomiaków</strong>, za którą zamierzamy w lesie rozbić obóz.</p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien2.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify">Przechodzimy jednak granicę lasu, pojawia się kosodrzewina i gorgan. Znajdujemy dogodne miejsce na nocleg u podnóża Syniaka (48,3797N 24,4727E 1464m), rozpalamy ognisko, gotujemy kaszę i herbatę <em>w tę noc kiedy wiatr iskry w chmurach zmienia w gwiazdy</em>. W oddali Howerla (najwyższy szczyt Ukrainy) i Pietros, słońce niknie za górami, nad Syniakiem Wielki Wóz, nad głowami wyraźna Droga Mleczna, w dole nieliczne światełka uśpionych rozsianych wiosek… </p><div align="justify"> </div><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 3 (20 sierpnia 2009, czwartek)</strong></p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien3.jpg" alt="" /></div><p align="justify">W nocy okazało się, że próba wyrównania podłoża za pomocą świerkowych gałęzi okazała się niewystarczająca. Poranek jest piękny, suszymy sprzęt i wyruszamy koło południa. Musimy oszczędzać skromne zapasy wody, których możliwości uzupełnienia spodziewamy się dopiero za kilka godzin. Po pół godzinie marszu osiągamy <strong>Syniak</strong> (1665 m), po niespełna trzech <strong>Mały Gorgan</strong> (1592 m). Ze szczytu wiedzie grzbietem bardzo strome zejście po gorganie. <em>Niżej, w lesie</em>, jak zachęcająco opisuje przewodnik, <em>ścieżka nadal jest bardzo stroma, a przejście dodatkowo utrudniają plątaniny korzeni wspaniałych, starych świerków, zwaliska pni i chaszcze urwiskowego boru górnoreglowego</em>. Przed nami wyniosła Doboszanka. Po drodze zatrzymujemy się na obiad na małej polanie z ruinami pasterskiego szałasu. Docieramy wreszcie do <strong>doliny Zubrynki</strong> i tego dnia pokonujemy jeszcze kilka kilometrów kierując się w górę strumienia. Wieczorem rozbijamy obóz (48,4020N 24,3754E 1039 m), zażywamy pierwszej od wielu dni lodowatej kąpieli w strumieniu i zasypiamy w towarzystwie pasących się koni.</p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 4 (21 sierpnia 2009, piątek)</strong></p><div align="justify"> </div><p align="justify">Sen nie trwał długo. Krótko po północy budzi nas dźwięk silnika i snop świateł na ścianach namiotów. Swoją niezastąpioną w tych terenach ciężarówką ЗИЛ (model chyba 130 sprzed 1977 r. kiedy to nastąpiła modyfikacja osłony chłodnicy) wjeżdża grupa “kozaków”. Jedni kładą się spać – na pace, w lesie; reszta, śpiewa, pije i dyskutuje zapewne o ważkich tematach społeczno-gospodarczych regionu z iście wschodnim temperamentem. Rano wychylamy głowy z namiotów, okazuje się, że my to <em>bracia Słowianie</em> i zanim udaje nam się wydostać całym ciałem z namiotu czekają na nas szklanki wódki. Kiedy udaje nam się odmówić, widocznie zatroskana naszym stanem, starsza kobieta ofiarowuje nam chleb i lokalne specjalności: pomidory, ogórki i sało. Kobiety poszły na grzyby, część mężczyzn z dość miernym rezultatem próbuje trafić nożem w oddalone o kilka metrów wybrane drzewo, inni udają się na zasłużony wypoczynek. Nawet <em>Jura co polską mowę zna</em>, określa swoich przyjaciół jako <em>niezłe wariaty</em>, z których jeden okazuje się być fanem Nalepy.</p><div align="justify"> </div><p align="justify">W końcu w południe wyruszamy. Droga jest dość stroma i szybko nabieramy wysokości. Dzięki temu, że krowy są tutaj dużo ważniejsze od turystów, a ścieżka którą idziemy wiedzie na pastwisko zwalone drzewa są przecięte ułatwiając marsz. Reguła ta dotyczy większości szlaków. Przerwę robimy na polanie skąd wyraźnie widać już wiodący <em>grechotem</em> ostatni etap podejścia na Doboszankę i naszą wczorajszą trasę. W ramach wzmocnienia jagody, które kupujemy od zbierającego je akurat chłopca i słonina. Trzeba pamiętać żeby tę ostatnią ciąć podobnie jak mięso w poprzek, a nie wzdłuż włókien. Pierwszy szczyt masywu zdobywamy dość swobodnym trawersem kierując się po prostu w górę. Pewną pomoc w określeniu ścieżki gwarantują fragmenty niebieskiej folii przywiązane do nielicznych kęp kosodrzewiny. </p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien4.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify">Grzbietem kierujemy się w stronę szczytu <strong>Doboszanki</strong> (1755 m) skąd rozciąga się naprawdę wspaniała panorama. Jak się później okazuje były to najpiękniejsze widoki całej wyprawy. Na szczycie spotykamy dwie grupy ukraińskich turystów. Jeden z nich jest fizykiem Uniwersytetu Lwowskiego, który oczywiście nosi imię Iwana Franki. W wyniku współpracy naukowej z uniwersytetem we Wrocławiu bardzo dobrze zna polskie góry. Z turystami z Kijowa udaje nam się wymienić nasze polskie pasztety na ich ukraińską wodę ze strumienia dzięki czemu możemy spróbować pozostać na noc na górze. Znajdujemy miejsce (48,4269N 24,3690E 1567 m), gdzie na kępach mchu porastających gorgan ledwo rozbijamy namioty i zdobywamy drewno. Słońce zachodzi gdzieś za zboczem Medweżyka. </p><div align="justify"> </div><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 5 (22 sierpnia 2009, sobota)</strong></p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien5.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify">Tym razem nikt nam nie przeszkadzał w cudownym śnie na miękkim mchu. Wstajemy dość wcześnie i z powodu braku wody szybko wyruszamy. Zdobywamy pobliski <strong>Medweżyk</strong> (1736 m), rzut oka na Pikun i Poleńskiego i kierujemy się w stronę <strong>doliny Doużyńca</strong>, którą zamierzamy dotrzeć do Bystrzycy (Rafajłowej). Przewodnik informuje, że <em>bardzo stromo schodzimy po drobnym gorganie</em> a dalej poetycko <em>zaczyna się znów bardzo strome zejście przez piękny stary bór górnoreglowy. Idziemy wśród świerków, których omszałe konary niemal kładą się na ziemi – wiele z nich leży już zresztą powalonych, utrudniając skutecznie marsz.</em> Na dłużej zatrzymujemy się dopiero nad brzegiem Ozirnego. Wreszcie zaczynają się pierwsze zabudowania <strong>Rafajłowej</strong>. Wieś jest ogromna. Pokonujemy kilka kilometrów wśród tradycyjnych drewnianych zabudowań pokrytych najczęściej eternitem. Nie można powiedzieć, że czas tutaj się zatrzymał, ale na pewno bardzo zwolnił. Nieliczni gospodarze, chyba dla podkreślenia swojego statusu materialnego, obijają domy sidingiem z tworzyw sztucznych. Wszyscy, niezależnie od wieku, czynią znak krzyża mijając rozsiane kapliczki. Uzupełniamy zapasy w pierwszym <em>magazynie</em> i docieramy do centrum wsi, gdzie dla jednych się kończy, a dla innych zaczyna wątpliwej jakości asfalt. Przekrój używanych środków transportu można zobaczyć przy prowizorycznym straganie z pomidorami, po które przyjeżdżają wszyscy i czymkolwiek. Tu też zaczynają się wyraźne oznaczenia szlaków. Rafajłowa jest dobrą bazą wypadową w najwyższe rejony Gorganów stosunkowo licznie odwiedzane przez Polaków.</p><p align="justify"> Zatrzymujemy się, a właściwie zostajemy zatrzymani, na przyjacielską rozmowę przez grupkę kilku mężczyzn. Nie kryją zdziwienia naszym marszem z Tatarowa skoro <em>można autobusem</em>. <em>Trwa tutaj jeszcze stary czas, w którym ludzie nie wyruszali w drogę bez przyczyny</em>2. Jeden z nich, z kosą na ramieniu, to elektryk. Prawie kolega po fachu skoro <em>robimy w komputerach</em>. Zastanawia nas tylko, czy wykonana kilkaset metrów dalej izolacja ze starej plastikowej butelki jest jego dziełem.</p><div align="justify"> </div><p align="justify">Już wieczorem kierujemy się drogą na Przełęcz Legionów, do której docieramy o północy – 15 godzin od wyruszenia. Wokół gromadzi się wataha ujadających psów pasterskich. Otaczające ślepia zmuszają nas do rozbicia się kilkaset metrów dalej.</p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 6 (23 sierpnia 2009, niedziela)</strong></p><div align="justify"> </div><p align="justify">Budzi nas koncert dzwonków wypasanych krów. Wkrótce zjawia się także ich właściciel proponując zakup sera. My wiemy, że zaproponowana przez niego cena jest zbyt wysoka. On z kolei wie, że jesteśmy w stanie tyle zapłacić. My wiemy, że on wie to wszystko, co my wiemy… W przewodniku wyczytujemy, że <em>ser wyrabiany jest w trzech gatunkach. «Syr» to odpowiednik znanego na Podhalu bundzu. Z kolei «bundz» oznacza w Gorganach wielką bryłę «syra» lekko podwędzonego</em>. W końcu dobijamy targu i po jakimś czasie pasterz zjawia się ponownie z zawiniętym w foliową torebkę kawałem sera z zastrzeżeniem że <em>worek jest na wymianę</em>. </p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien6.jpg" alt="" /></div><p align="justify">Odnajdujemy jakąś reklamówkę, nie wiem po czym, podobnie jak nie wiemy, po czym jest aktualne opakowanie naszego zakupu.</p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Przełęcz Legionów</strong>, ze względów historycznych, jest obecnie chyba najbardziej polskim miejscem tych gór. Tu stoi polski krzyż, w innym miejscach pomniki z czerwono-czarną flagą… na szczęście nikt nawzajem tych miejsc nie próbuje niszczyć3.</p><div align="justify"><div align="center"> <blockquote><font size="2"><em>Młodzieży polska! Patrz na ten krzyż! </em></font></blockquote><blockquote><font size="2"><em>Legjony Polskie dźwignęły go wzwyż. </em></font></blockquote><blockquote><font size="2"><em>Przechodząc góry, lasy i wały, </em></font></blockquote><blockquote><font size="2"><em>do Ciebie Polsko i dla Twej chwały!</em></font></blockquote></div> </div><p align="justify">Popołudniem ruszamy w górę starą polsko-czechosłowacką granicą, którą idziemy cały dzień. Rankiem kilka kropli deszczu, cały dzień pochmurnie, wieczorem zaczyna padać. Przez Taupiszyrkę docieramy w okolicę <strong>Połoniny Ruszczyna</strong>. Ciepłe jeszcze kamienie miejsca ogniskowego wskazują, że dzień wcześniej ktoś nocował w tym samym miejscu. W lekkim deszczu rozpalamy ogień. Jego cień tańczy na granicznym słupku z lat dwudziestych…</p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 7 (24 sierpnia 2009, poniedziałek)</strong></p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien7.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify">Planujemy wstać wcześnie rano, ale dźwięk budzika miesza się z kroplami deszczu spadającymi na namiot. Stopniowo pogoda się poprawia, jednak przez cel naszej wędrówki przelewają się deszczowe obłoki. Mała Sywula wita nas chmurami. Wkrótce stajemy na <strong>Wielkiej Sywuli</strong> (1836 m) – najwyższym szczycie Gorganów, widoczność dochodzi do kilku zaledwie metrów. Mijamy pozostałości zasieków i dobrze zachowanych okopów koło Łopusznej (1694 m) i dopiero pod Borewką (1596 m) wychodzimy z chmur. Szlak nie przypomina w niczym dzikich ścieżek, którymi szliśmy kilka dni wcześniej. Kosodrzewina – <em>zmora turystów</em> – jest tutaj przecięta i wędrówka nie stwarza żadnych problemów technicznych. To w dużej mierze zasługa działań Polaków. Długim leśnym trawersem dochodzimy do doliny Bystryka, gdzie rozbijamy się przy ujściu Borewczyka.</p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Dzień 8 (25 sierpnia 2009, wtorek) – 10 (27 sierpnia 2009, czwartek)</strong></p><div align="justify"> </div><p align="justify">Czujemy, że dopadło nas zmęczenie. Powolnym monotonnym marszem kierujemy się w stronę <strong>Osmołody</strong>. Na posiłek zatrzymujemy się w pierwszym <em>magazynie</em>. Zatrzymują się tutaj wszyscy: kierowcy ciężarówek, które co kilka minut wywożą tony drewna, drwale, którzy w swoich ledwie trzymających się kupy plecakach mają tylko wiadro jagód i flaszkę wódki. Pobliski dom właściciela sklepu jako jedyny we wsi doczekał się, niestety, <em>sajdingowej modernizacji</em>. Pewne ruchy młodej dziewczynki z lekko uniesionym podbródkiem jasno określają jej status pośród klientów. Główna i praktycznie jedyna ulica wioski, co nas specjalnie nie dziwi, nosi imię Iwana Franki. Przemierzając niewielką wieś, gdzie podobno numeracja kończy się na liczbie 14, znajdujemy kierunkowskaz <em>Rescue party 50m</em>. Tutaj wszystko znajduje się w promieniu kilkuset metrów. Do wskazanego miana mogą konkurować dwa budynki. Jeden bez szyb w oknach i uchylonymi drzwiami spełnia już tylko funkcję tablicy dla skromnego rozkładu jazdy <em>marszrutki</em>. Drugi jest podobny, ale braki szyb ma uzupełnione deskami a dumna niebieska urzędowa szyld i kłódka na drzwiach wskazują na zarządzany charakter tego miejsca. Na skromniejszej ręcznie malowanej tabliczce ktoś precyzyjnie określił godziny rejestracji turystów. Jeden z błąkających się chłopców zostaje wysłany po pana Igora, który jest tutaj szefem. Mija godzina, druga… Mały Kola na swoim dziecięcym rowerku zdążył już kilkukrotnie przemierzyć całą wieś. </p><p align="justify">Siedzimy na ławce przed sklepem, zdążyliśmy poznać kilka osób, które stanowią na pewno znaczny odsetek mieszkańców. Spokój… Zjawia się wreszcie niski siwiejący mężczyzna, odnajduje schowany pod płotem klucz do drzwi wejściowych i rozpoczynamy proces rejestracji i prezentacji schroniska. Po godzinie ustalamy z Igorem dokładny stan liczebny naszej ekipy na poziomie trzech osób. Jeszcze pół godziny i <em>instruktor Władimir Kozłowski</em> składa podpis w książce meldunkowej. Schronisko w całości zostaje oddane do naszej dyspozycji. Prądu nie ma, ale jest woda (w studni kilkadziesiąt metrów dalej), wychodek (na tyłach pobliskiego domu), można też skorzystać z dwóch sprężynowych łóżek. Na tyłach schroniska jest boczna uliczka. Widać na niej jeszcze pozostałości starej kolejki wąskotorowej, która <em>wytrzymała</em> <em>Austriaków, Polaków, Rosjan i poddała się dopiero wolnej Ukrainie</em>. Rozpalamy tam ognisko, na którym przygotowujemy kolację. Obalone drzewo i walające się sztachety walczącego z czasem ogrodzenia są łatwym źródłem opału.</p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/dzien8.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify">Pierwsze delikatne kroki pana Igora słyszymy o 6:20 rano. Troskliwie zerka do pomieszczenia, w którym śpimy i wycofuje się nie chcąc zakłócać naszego <em>oddychania</em>. Kolejne kroki około 8 rano są już bardziej stanowcze. Trzeba jeszcze uzupełnić jakieś wpisy w dokumentacji. Dziś pan Igor, jak na urzędnika przystało, jest w czarnych wyprasowanych spodniach i białej koszuli. </p><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify">Za płotem <em>liesokombinatu</em>, który dzisiaj jest już tylko ruiną, wyrasta nowoczesny elegancki pensjonat. Skrawek innego świata, do którego jednak miejscowi nie zachodzą. <em>Jeśli masz pieniądze to tam jest wszystko</em> powiedział nam poznany spawacz. Kilkadziesiąt metrów bliżej znajduje się oddalona od kilkadziesiąt lat <em>Cafe Osmołoda</em>. </p><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify">Wyruszamy marszrutką punktualnie o godzinie 17. Miejscami kierowcy po obu stronach wyjeździli szerokie pobocze, dzięki czemu nie muszą kluczyć po utwardzanych asfaltem dziurach. Po iluś kilometrach pojawiają się nawet ślady białej linii wyznaczającej oś symetrii niedoli kierowców, bo trudno powiedzieć żeby oddzielała ona przeciwne pasy ruchu. Po dwóch godzinach jazdy docieramy do Kałusza, gdzie momentalnie grupa taksówkarzy oferuje nam swoje usługi. Nie zdążyliśmy nawet sprawdzić, o której odjeżdża interesujący nas autobus. Konkurencja wymusiła 10-krotny spadek początkowej ceny i wkrótce pokonujemy, samochodem marki Daewoo Lanos z napędem na gaz, 40-kilometrowy odcinek drogi do Iwano-Frankowska za 30 грн. Na miejscu okazuje się, że za 5 minut odjeżdża autobus do Przemyśla. Wkrótce jesteśmy na granicy, na której spędzamy tylko osiem godzin a potem najszybszym, jak się okazuje, połączeniem z Przemyśla, przez Wrocław, Poznań wracamy do stolicy Kujaw Zachodnich.</p><div style="text-align: center"><img src="_grafika/photos/users/1db3aad0d885bd53f421a2925cfc3993/photos/koniec.jpg" alt="" /></div><div align="justify"> </div><p align="justify"> </p><p align="justify"><strong>Spojrzenie na wschód</strong></p><div align="justify"> </div><p align="justify">W głowach mamy już przygotowaną trasę kolejnej wyprawy w Gorgany (Arszyca, masyw Grofy i Popadii, Strimba, Piszkonia). Za rok mamy nadzieję Czarnohora, potem Góry Fogaraskie. Nieśmiało, jak na razie, spoglądamy na Kaukaz.</p><div align="justify"> </div><p align="justify"><strong>Garść myśli…</strong></p><div align="justify"> <ol><li><p><em>Gorgany. Góry Ukrainy z plecakiem</em>, K. Bzowski, E. Malawska-Kłusek, Wyd. Bezdroża, Kraków 2006. </p> </li><li><p>Cytat pochodzi z eseju Andrzeja Stasiuka <em>Dziennik okrętowy</em>, który można znaleźć w wydanym wspólnie z Jurijem Andruhowyczem zbiorze <em>Moja Europa. Dwa Eseje o Europie Zwanej Środkową.</em> </p> </li><li><p>Leonid Zaszkilniak, <em>Dzieje Polski w historiografii ukraińskiej i świadomości społecznej Ukraińców początku XXI w.</em>, materiał przygotowany na 17. Powszechny Zjazd Historyków Polskich w 2004 r. </p> </li></ol></div>
Wyprawa w Gorgany (Worochta-Osmołoda)
Autor: Włodzimierz Kozłowski
Data dodania do serwisu: 2009-11-04
Relacja obejmuje następujące kraje: Ukraina
Średnia ocena: 5.76
Ilość ocen: 100