200 kilometrów pieszej wędrówki przez północną Hiszpanię

Autor: anna ładuniuk

Data dodania do serwisu: 2010-08-06

Relacja obejmuje następujące kraje: Hiszpania

Średnia ocena: 6.08

Ilość ocen: 24

Oceń relację

<div align="justify">   </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Francuzka wygląda, jakby dotarła tu ostatkiem sił. Spocona, kulejąca. Podchodzi od razu do barmanki i zamawia pokój. Będzie tu nocować. Ja też bym chciała, ale rozsądek podpowiada, że jeszcze za wcześnie. Gdybyśmy miały w takim tempie pokonywać trasę, nie dojdziemy do Santiago.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Po krótkim odpoczynku (bar w El Acebo mało ciekawy, brudny, hałaśliwy, pełno dymu papierosowego, na górze pokoje albergue) ruszamy dalej. Piękne, słoneczne popołudnie, pusta droga prowadzi w dół, zmęczenie gdzieś zniknęło. Idziemy same, dopiero tuż przed Riego de Ambros wyprzedza nas samotny pielgrzym.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Drugi dzień na camino. Wiem już, że łatwo nie będzie.<span>  </span></span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Dwa dni wcześniej, w niedzielę w południe ja i Lilka przyleciałyśmy samolotem do Madrytu. Następne dwa tygodnie zaplanowałyśmy na<span>  </span>przejście fragmentu camino, średniowiecznej trasy pielgrzymiej do Santiago de Compostela.</span></p><p align="justify"> </p><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Z Madrytu autobusem dojechałyśmy do Astorgi. Stąd następnego dnia, w poniedziałek 26 maja 2008 rano ruszyłyśmy na trasę. Astorga to przepiękne miasteczko, otoczone murami obronnymi, zachowało średniowieczny charakter. Kiedy dotarłyśmy tam późnym popołudniem, odniosłam wrażenie, że wszyscy jego mieszkańcy właśnie wyszli na spacer. Spacerowali wzdłuż murów,<span>  </span>uliczkami, niespiesznie, starzy i młodzi. Piękne niedzielne popołudnie. Wyszłyśmy na spacer i my. Ciągle jeszcze spięte, niepewne co nas czeka w następnych dniach. Wieczór<span>  </span>i noc spędziłyśmy w naszym pierwszym albergue na trasie, niedaleko katedry. W wielkiej sali tylko my i<span>  </span>jak nam powiedział opiekun albo właściciel schroniska (było prywatne) ojciec z córką. Nie zamieniliśmy z nimi ani słowa.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Ruszamy wczesnym rankiem.<span>  </span>Długie wyjście z miasta, trasa wzdłuż szosy, dopiero po kilku kilometrach skręca w pole.<span>  </span>Dookoła żółto kwitnące krzewy żarnowca. Rośnie wszędzie, aż po horyzont. Przez następne dwa dni<span>  </span>idziemy wśród kwitnących krzewów. Żółte ustępują białym,<span>  </span>białe fioletowym. Przechodzimy przez pasmo górskie, mijamy prawie opuszczone już przez mieszkańców kamienne górskie osady.<span>  </span>W jednej z nich, Rabanal el Camino mamy nocleg. Jeden z najciekawszych na trasie. Albergue urządzone w części klasztoru benedyktynów. Zakonników raptem tylko dwóch. W kościółku naprzeciwko nabożeństwo. W albergue pierwsze rozmowy ze współpielgrzymami. Po raz pierwszy spotykamy Norweżki, kobietę z RPA, Węgra, dziewczynę z Teksasu. Będziemy ich mijać jeszcze kilka razy na trasie, potem zgubimy, pojawią się nowi znajomi. Francuzki, Chorwat, Niemcy. Jedni szli samotnie, inni we dwójkę, jak ja i Lilka. Samej byłoby mi bardzo trudno. Już pierwszego dnia zorientowałam się, że po kilku kilometrach zaczynają mi dokuczać nogi. Z czasem ból stawał się nie do wytrzymania. Najwłaściwszy dla mnie dzienny dystans to 10 - 13 km, ale żeby wykonać plan, trzeba<span>  </span>iść <span> </span>20, 23 km,<span>  </span>a raz nawet 27.</span></p><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Trzecią noc<span>  </span>spędziłyśmy w Riego de Ambros. Albergue dziwne. Z zewnątrz jak stara stodoła, w środku - jak w wagonie z kuszetkami. Boksy- przedziały czteroosobowe. Na dole jadalnia, kuchnia, wyjście do ogrodu. Pod wieczór zaczęło padać. Następny rześki ranek, trochę w deszczu, kiedy dochodziłyśmy do Molinacea, rozpadało się na dobre. A miasteczko (albo to wieś) przepiękne. Szkoda, że nie zatrzymałyśmy się w nim na dłużej.<span>  </span>W ogóle, mam niedosyt. Dziś myślę, że za bardzo pędziłyśmy, za bardzo chciałyśmy pokonać kolejny etap, traciłyśmy przez to wiele z uroków mijanych miejsc. Ten pośpiech wynikał trochę ze strachu, że jeśli przyjdziemy za późno, zabraknie nam miejsc w albergue. Tak się zdarzyło zresztą w Cacabelos, strasznego dnia po przejściu 27 km, z czego ostatnie wprawdzie wśród pięknych winnic, ale w deszczu i zimnie. No i było już na tyle późno, że miejsc nie starczyło.<span>  </span>Nocowałyśmy w hotelu, na potwornie niewygodnym łóżku, z oknem wychodzącym na korytarzyk i toaletę.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Cacabelos opuściłyśmy jeszcze po ciemku. Już o 8 rano doszłyśmy do Villafranca del Bierzo,<span>  </span>akurat z tutejszego refugio<span>  </span>wychodzili pielgrzymi, w tym znajome Norweżki. Wtedy widziałyśmy je po raz ostatni. Szły szybko, pewnie doszły do Santiago jakieś 3 dni przed nami.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">I kolejne piękne miasteczko minęłyśmy szybko, w pośpiechu, zaraz po śniadaniu w małej knajpce na rynku. </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Śniadania zawsze jadamy "w drodze". Około 9 rano, po przejściu pierwszego etapu. Zawsze po 5-8 kilometrach przysiadamy<span>  </span>w jakiejś knajpce i zamawiamy kawę "grande", tosty, dżem. Każda knajpka przygotowana jest na takich jak my pielgrzymów.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Następny posiłek jemy już zwykle na miejscu, około 15, w miejscowości gdzie zostajemy na kolejną noc. Po niemiłej przygodzie w Cacabelos, gdzie zabrakło dla nas miejsc, staramy się dotrzeć na nocleg zawsze około 14 lub 15.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Dla mnie to takie wyczerpujące. Ostatnie kilometry zawsze ostatkiem sił. Każdy krok to ból. Każde postawienie stopy to nieludzki wysiłek. Ostatnie metry. Usiąść na łóżku, ściągąć buty. Jeszcze skarpety. Ulga. Teraz zebrać rzeczy, iść do łazienki. Krok po kroku, prysznic. Powoli, jak staruszka, która nie potrafi się schylić. Teraz z powrotem na łóżko. Choć pół godziny odpoczynku. Stopy pulsują, powoli coraz mniej dostrzegalnie, ból ustępuje. Po odpoczynku próba zejścia z łóżka, często piętrowego. Czuję mięśnie przy każdym kroku, najpierw powoli, dopóki stawy się nie przyzwyczają, potem normalnie. Można iść na obiad, albo samemu spróbować coś przygotować w kuchni.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Potem jeszcze msza. To ważne zamknięcie dnia. Wiem, że mój trud ma jakiś sens, czemuś służy. We mszy nie bierrze udziału wielu pielgrzymów. Zwykle kilkanaście osób, a w pewnej małej wsi byłyśmy tylko my we dwie z Lilką (oprócz miejscowych staruszków). Zresztą, nie w każdej miejscowości w ogóle jest kościół, a jeśli nawet jest, nie oznacza to że msza będzie na pewno. My starałyśmy się (to Lilka głównie o to dbała), żeby tak układać plan trasy, aby codziennie była możliwość uczestniczenia we mszy świętej.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Krajobrazy. W przewodniku przeczytałam, że najwyższe góry czekają nas za Manjarin, zaraz drugiego dnia wędrówki. Były góry,była trudna wspinaczka, ale tak naprawdę cała trasa (no, może z paroma wyjątkami) wiła się wśród wzgórz i górek, strome podejście i zejście czekało prawie każdego dnia, niektóre naprawdę zapierające dech. Co ciekawe, te górskie podejścia tak bardzo mnie nie męczyły jak zwykła wędrówka po płaskim. Chyba dlatego, że idąc pod górę nie opierałam się na całej stopie, a na przedniej jej części.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Najtrudniej okazało się zresztą nie w górch, ale na zwykłym przejściu między polami, kiedy woda zamieniła kamienistą ścieżkę w głęboki potok. Gdyby nie grupa Francuzów przed nami, która pomogła nam wspiąć się na ogrodzenie z kamieni, brodziłybyśmy w wodzie chyba po kolana.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Drogi camino w Galicji często wiodą wąwozami. Naturalne, wyrzeźbione przez naturę szlaki. Prawdopodobnie tymi samymi ścieżkami szli ludzie 100, 200 i 300 lat temu. Mieszkańcy wsi przy szlaku rodzili się, dorastali i umierali, a na drodze zawsze ten sam widok. Pątnicy. Tak normalny, jak przemijanie pór roku.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Ostatnio wędrowców coraz więcej. Kiedy w latach 90. ubiegłego wieku odnowiono stare ścieżki, pobudowano nowe refugia, camino stało się po prostu szlakiem turystycznym. Innym niż reszta, ze specyficzną subkulturą, ale turystycznym.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Im bliżej Santiago, tym tłok na trasie coraz większy.Schroniska coraz obszerneijsze, coraz szybciej się zapełniają.Coraz więcej znajomych twarzy. Chorwat wychodzi zawsze przed nami, potem mijamy go na trasie, dociera jakąś godzinę po nas. I codziennie nocujemy w tym samym schronisku.. Na początku, sądziłyśmy, że to Niemiec. Ma sześćdziesiąt parę lat, ale sobie radzi. Nie jest wyjątkiem. Można tu spotkć wielu pielgrzymów-seniorów.Może to kwestia pory roku. Na przełomie maja i czerwca młodzież uczy się i studiuje, dlatego przeważają starsi.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Trabadelo, O Cebreiro, Triacastela, Sarria, Portomarin, Palas de Rei,,Ribadiso, Arca -<span>  </span>kolejne etapy wyznaczone noclegami.<span>  </span>Z każdym związana jakaś historia, nasza historia. Każde albergue inne i powtarzalne. W Trabadelo w centrum wsi maleńki kościółek. W środku przepiękny, drewniany barokowy ołtarz. W fatalnym stanie. Wygląda, jakby miał za chwilę się rozpaść. I jeszcze apteka, czynna "na żądanie". Od tego dnia nie rozstaję się ze specjalną ortopedyczną skarpetą, która trzyma w całości moją chorą kostkę. </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Do O Cebreiro prowadzi strome podejście, jedno z bardziej wyczerpujących na trasie. Na samej górze kamienna osada. Kościółek, nowe ogromne z wielkimi salami (kilkudziesięcioosobowymi) refugio., Pozostałe <span> </span>budynki to albo sklepy z pamiątkami, albo restauracje. Jedyne miejsce na naszej trasie, tak bardzo podporządkowane komercji turystycznej. Pięknie tu, gdyby jeszcze było trochę cieplej i nie padał deszcz.... </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Triacastela. Refugio trochę na uboczu, trzeba przejść przez łąkę. Podobało nam się, dopóki się nie okazało, że to chyba tam Lilkę pogryzły pluskwy. Zresztą, mnie też pogryzły, tyle że dwa dni potem, w Portomarin.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">A wcześniej nocujemy w Sarri. Dużym miastem ze starówką. Dotarłyśmy tam w niedzielę. Ostatni etap to ogromne schody, które mnie, idącej już niemal na czworaka, wydają się nie do pokonania. Po południu przestaje padać. W słońcu, w centrum, można obserwować jak leniwie toczy się życie miasta. Rano tego dnia Lilka dostała nieoczekiwany prezent od napotkanej po drodze Holenderki. Trekingowy kij. Przydał nam się bardzo. Ułatwiał wędrówkę. To błąd, że same się nie zaopatrzyłyśmy w podobne przed wyjazdem.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Nasze plecaki, choć tak starałyśmy minimalizować bagaż okazały się jednymi z większych. Szczególnie mój. Za duży śpiwór, za duży plecak, za wiele w nim rzeczy. Na przyszłość wiem, że nawet ręcznik może być leciutki i łatwo schnący, z polaru. I że bieliznę, bluzkę a nawet spodnie można prać na miejscu. W każdym albergue jest pralka, czasami z suszarką.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Kilka kilometrów za Sarrią przy drodze starszy mężczyzna zaczepia pielgrzymów, prosi żeby jakieś 100 metrów zboczyli z drogi, odwiedzili kościółek, romański, jak mówi. Nie zboczyłyśmy. Nie wiem, co nas ominęło. Trochę żałuję.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Portomarin ma nowe obszerne refugio, ale bez klimatu.W tutejszym supermarkecie bez efektu szukamy jakiegoś gotowego sosu, czegoś w stylu naszych "knorrów". Ale tutejsi Hiszpanie, mimo globalizacji nie wpadli jeszcze w pułapkę gotowych sztucznych potraw. Z Portomarin do Palas de Rei 24,6 km. Po raz pierwszy poddaję się i jakieś 7 km przed miasteczkiem, z restauracji dzwonię po taksówkę. Lilka dzielnie idzie na piechotę. Powtarzam to samo jeszcze następnego dnia, przed Ribadiso. Też ostatnie kilometry taksówką. Jestem przed Lilką, zajmuję jej miejsce w pięknym albergue, zlokalizowanym nad rzeką, w pomieszczenich starego szpitala. Kilka budynków zaadaptowano na schronisko, toalety i prysznice na zewnątrz, kilkanaście metrów dalej. Wspaniale. Bardzo mi się podobało.Do Santiago stąd tylko 39 kilometrów. Dwa dni.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Zabłądziłyśmy. To się musiało w końcu zdarzyć. Przegapiłyśmy następne albergue w Arce, poszłyśmy za daleko jakieś dwa kilometry. Co robić? Wracać?<span>  </span>Kolejne albergue chyba za 15 km, za daleko, nie dojdę. Wróciłyśmy, z duszą na ramieniu, że nie będzie miejsc. Były.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Ostatni etap to wędrówka przedmieściami Santiago. Do katedry dotarłyśmy akurat po południowej mszy. Następna o 19. Krótka wizyta w katedrze i poszukiwanie albergue. Trochę na uboczu, w dawnym budynku kolegium. Ogromne, przechodnie sale, w nich rzędy polowych łóżek. Jak w jakimś lazarecie. Po południu snujemy się po mieście. Obiad. Miało być danie dnia, a wyszło na to, że kelnerka przynosi nam zestaw jak dla pułku wojska. Samą przekąską się najadłyśmy, a na końcu likierów nawet nie tknęłyśmy. </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Zaszumiało mi trochę wino w głowie.Wyczerpana dwutygodniową wędrówką nie jestem w stanie ani pić, ani jeść.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Długa kolejka do biura, gdzie poświadczają przebyte camino. Idzie sprawnie, kilka stanowisk, sprawna obsługa. Pytanie o cel pielgrzymki (religijny, turystyczny, inny), liczba przebytych kilometrów, wiek, narodowość. Na koniec imienne poświadczenie odbytej pielgrzymki.</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">O narodowość pytania padały podczas całej trasy, we wszystkich refugiach gdzie się meldowałyśmy. I widziałyśmy, jaka mieszanka kulturowo-narodowościowa wędruje do Santiago. Najwięcej Hiszpanów, co oczywiste. Potem Niemcy i Francuzi. I cała reszta świata, od Korei przez Meksyk, Amerykę Północną, Skandynawię (Duńczycy, Szwedzi, Finowie i Norwedzy), Włochy... Polaków<span>  </span>spotykałyśmy rzadko. Pierwszy raz w O Cebreiro. Nie rozmawiałyśmy z nimi. Następnego dnia rano, przy śniadaniu Polka sama nas zaczepiła. Pochodzi z Opolszczyzny, mieszka w Niemczech, mąż jest Niemcem. Kilka zdawkowych zdań. Więcej ich nie widziałyśmy. Potem w Arce Chorwat wspominał, że spotkał Polaka. Też z nim nie rozmawiałyśmy. Z kolei młody Węgier, którego mijałyśmy w Rabanal, a który miał już dwie trzecie trasy za sobą mówił nam, że jesteśmy pierwszymi Polkami, które on spotkał. Trochę nie chce się wierzyć, bo w sieci jest wiele wspomnień i relacji. Może to nie ta pora roku? Może akurat na wiosnę 2008 Polacy mieli inne plany...</span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'"> </span></p><div align="justify"> </div><p align="justify"><span style="font-size: 10pt; font-family: 'Arial','sans-serif'">Santiago de Compostela to cel. Do katedry przychodzą wszyscy, nawet ci, dla których motyw religijny nie jest najważniejszy podczas tej wędrówki. Dwie msze dla pielgrzymów. W południe i o 19. Na zakończenie mszy, przy dźwiękach organów kilku mężczyzn uruchamia ogromne kadzidło. Frunie nad głowami zgromadzonych, jak kiedyś, przed wiekami, kiedy oprócz liturgicznej funkcji pełniło rolę "oczyszczacza" powietrza (po miesiącach wędrówki pielgrzymi zwyczajni cuchnęli) . Przed katedrą mieszają się pielgrzymi "autobusowi" i ci, którzy przyszli na własnych nogach. Łatwo ich rozpoznać: ogorzali od słońca i wiatru, w ciężkich turystycznych butach. Choć szli samotnie, na schodach katedry gromadzą się w grupkach, razem ze spotkanymi po drodze współpielgrzymami. Ostatnie spotkania, ostatnie rozmowy. Następnego dnia większość z nich opuści Santiago, nieliczni pójdą<span>  </span>jeszcze nad brzeg Atlantyku, na koniec świata czyli półwysep Finisterra, aby wzorem średniowiecznych pątników obmyć się w oceanie i spalić w ogniu stare ubranie. Symboliczny finał.</span></p>

KATALOG

SERIE WYDAWNICZE

DESTYNACJE

ZESTAWY

200 kilometrów pieszej wędrówki przez północną Hiszpanię

Oceń relację

Przenieś na półkę

Dodano produkt na półkę

Usunięto produkt z półki

Przeniesiono produkt do archiwum

Przeniesiono produkt do biblioteki