Synapsy Marii H

Recenzje książki: Synapsy Marii H (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: trzeci tom

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   ikają. Tylko segmentacja rzeczywistości i próby ponownego jego poskładania mogą doprowadzić do jako takiej próby syntezy. Pewności nie ma jednak nigdy, bo zawsze „można coś wiedzieć i nie wiedzieć jednocześnie”. Wszystkie inne działania prowadzone w natłoku uczuć i emocji, w gąszczu postaci i przedmiotów, dawnych i obecnych prowadzą donikąd. Bohaterkami książki Hanny Krall są Maria Twardokęs-Hrabowska oraz „matka jej męża” – Maria Hrabowska. Pierwsza ma za sobą opozycyjną przeszłość i represje PRL-u, który zmusił ją do emigracji. Wychowująca nie bez problemów autystycznego syna kobieta, żyje obarczona „niezawinioną winą” i wyrzutem sumienia. „Matka jej męża” pochodząca ze świata „w którym były miłości, zdrady i piękne smutne ciotki”, była świadkiem zagłady, ma za sobą Umschlagplatz i zamach na WTC. Obie kobiety łączy niewidzialna pamięć i wspomnienie, które jest niczym archaiczny zielnik – niesie zarówno mądrość jak i nieodwracalne poczucie straty. Jednak pamięć nie jest ich przywilejem ani darem; jest ciężarem, którego nie można się pozbyć, dławiącą tajemnicą. Bycie „depozytariuszem pamięci” obciąża, sprawia, że człowiek nie może stać się bytem zamkniętym i skończonym. Pamięć wytrąca z równowagi, przypomina o tym, że historia człowieka to jedynie epizod dziejów, „okamgnienie” historii świata. „To przypadek, że istniejemy” – mówi jedna z bohaterek. Tylko po rozbiciu świata na detale, na pojedyncze atomy istnień, można coś o nim opowiedzieć. Zarówno o jego przeszłości jak i teraźniejszości. Dlatego „Synapsy Marii H.” to krótkie zdania, oszczędne słowa i przeszłość zapisana lapidarnie, słownikowo, „encyklopedycznie. Życie w „Synapsach Marii H.” toczy się nie w czasie linearnym, lecz w pętli czasowej („kiedyś już szła w kolumnie”, „kiedyś już szła przez takie ruiny”, „kiedyś już wyszła z martwej pustki w żyjący świat” – w umyśle bohaterki rzeczywistość z wojennego koszmaru splata się z ewakuacją WTC) . Rzeczywistość odtwarza się w kolejnych pokoleniach, w tak samo emocjonalnie naładowanych, choć nie zawsze „wyostrzonych” kadrach. Dzieciństwo, wojna, odległe, powojenne przebłyski, wyraźne klisze ze stanu wojennego, zamachy, represje, babcie, ciocie, wujowie, bezimienne sąsiadki, miłości i mezalianse, kolory roślin i faktura chleba, smak potraw – jakkolwiek odległe mogą być wszystkie elementy to podskórnie łączą się z teraźniejszością. REPORT THIS AD „Katar sienny” – pisze Hanna Krall o swojej książce sprzed wielu lat – „taki był tytuł reportażu o niej i całej książki. Wydrukowano ją w grudniu 1981 roku. Cenzura zakazała sprzedaży. Przez pewien czas leżała w magazynie, potem odesłano ją na przemiał”. „Synapsy Marii H.” to oddanie sprawiedliwości tamtej historii i jej bohaterom.