Fotografia artystyczna. Od inspiracji do obrazu

Recenzje książki: Fotografia artystyczna. Od inspiracji do obrazu (5) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Szczecin czyta Artur Magdziarz AFRP, 2013-03-28

   Alan Briot to Francuz mieszkający na stałe w USA i prawdziwy człowiek renesansu, jeżeli chodzi o techniki fotograficzne. Nie obca mu jest klasyczna fotografia srebrowa, jak również zaawansowana cyfrowa obróbka zdjęć. Połączenie tych umiejętności pozwala z dużą swobodą pisać, nie tylko o sprawach kompozycji, stylu i inspiracji podczas fotografowania, ale również o granicach w fotografii, do tej pory dla wielu nieosiągalnych.
   
   Książka „Fotografia artystyczna – Od inspiracji do obrazu” traktuje w dużej mierze o dylematach,jakie trzeba rozstrzygnąć uprawiając współcześnie fotografię artystyczną. Pozwala zrozumieć, co jest ważne z punktu osiągnięcia mistrzostwa w tym zakresie, a co stanowi tylko balast przeszłości i fobię przed nieznanym i nienazwanym.
   
   W pierwszych rozdziałach autor porządkuje wiele terminów, po to by potem swobodnie przejść do spraw niezwykle istotnych z punktu widzenia fotografa. Opisuje kompozycję obrazu w kolorze, jak również w czerni i bieli, w zakresie daleko wychodzącym poza regułę trójpodziału. Malowanie światłem, widzenie barw, balansowanie kolorów, a wszystko to podporządkowane jednemu celowi – estetyce w fotografii.
   
   Ciekawy rozdział poświęcony został procesowi twórczemu i temu, jak rozwinąć swój własny styl. Osobiste przemyślenia autora w tym zakresie pozwalają doradzać jak organizować sobie ćwiczenia z kreatywności i budowania wizji artystycznej, tak by przyczyniło się do naszego artystycznego rozwoju. Pozwalają określić metody i kierunki w pracy.
   
   Czytając o tak ulotnych i ciężkich niejednokrotnie do zdefiniowania sprawach, nie raz zdarza się zakrzyknąć, przecież to proste! Wystarczy uwolnić się od tego, co mówią inni i tworzyć w zgodzie z sobą. Autor daje nieskończoną ilość takich wskazówek często popartych niezwykle trafnymi cytatami.
   
   Jeden z nich: Pozbawiona kunsztu rzemiosła, inspiracja jest tylko wątłą trzciną na wietrze. Johanes Brahms
   
   Pierwszy raz przeczytałem tę książkę w wersji angielskiej prawie 3 lata temu. Z jednej strony ktoś powie: jak to!? Tak stara książka w dobie rewolucji cyfrowej, gdzie każdy tydzień przynosi nowinki na miarę odkrycia? Nic bardziej mylnego. Zawarte w książce porady i spostrzeżenia mają charakter uniwersalny, a w wielu wypadkach fundamentalny i ponadczasowy. Bardzo dobre tłumaczenie Pana Piotra Cieślaka pozwala z dużą swobodą zanurzać się w niuanse przemyśleń autora.
   
   Chciałbym tę książkę do czegoś porównać. Z jednej strony wpisuje się w krąg poradników dot. kompozycji obrazu, jakich wiele na rynku. Niektóre z nich wręcz z encyklopedyczną dokładnością traktują temat, zanudzając czytelnika kolejna klasyfikacją źródeł światła, czy też nikomu nie potrzebnych tabelek i zestawień. Tu jest inaczej. Na każdym kroku czuć indywidualizm autora, chęć zwrócenia uwagi na rzeczy ważne, bez zbędnego rozpisywania się o mało istotnych szczegółach. Czuje się relację mistrz – uczeń.
   
   W polskim wydaniu uwagę zwraca duża dbałość, o jakość zdjęć. Ich spora ilość doskonale ilustruje opisywane tematy. Ważne jest to o tyle, że nieraz subtelne niuanse na zdjęciu, stanowią o tym, co najistotniejsze w danym opisie.
   
   Książka jest mi w pewien sposób bliska, bo w wielu sprawach identyfikuję się z autorem, szczególnie jeżeli chodzi o podejście do nowej techniki i jej wykorzystanie w fotografii.
   
   W wielu sprawach była to książka dla mnie przełomowa. Pamiętam czasy, gdy za zdjęcie obrobione w Photoshopie można było być odsądzonym od czci i wiary przez wszelkiej maści domorosłych krytyków, dla których stwierdzenie „zero PS’a” powtarzane jak mantra, było substytutem dobrej fotografii. Dzisiaj chór takich sceptyków jak by mocno ucichł, a książka Alana Briota wydaje się być aktualna jak nigdy dotąd.

2. Digital Foto Video Piotr Dębek, 2011-04-07

   Zaczyna się zawsze łatwo - trójpodział, użyteczność filtra polaryzacyjnego, złota godzina. Tę wiedzę łatwo zdobyć, znajdziemy ją w wielu poradnikach. Stosujemy te porady i już mamy całkiem niezłe zdjęcia krajobrazowe. Ale co dalej? Co ma zrobić miłośnik pejzaży, który opanował już podstawy? Sięgnąć po „Fotografię artystyczną” Alaina Briota. Fotografia artystyczna - to brzmi podejrzanie. Tytuł może odstraszać osoby węszące za nim wywnętrzanie się awangardowego artysty, przelewającego na papier cierpienia swojej nadwrażliwej świadomości. Bez obaw. Alain Briot jest artystą klasycyzującym - jego pejzaże są tradycyjne - raczej bliższe wielkim mistrzom malarstwa niż współczesnym eksperymentom twórczym. Owszem, żyje ze sprzedaży swoich prac na rynku kolekcjonerskim, co świadczy o tym, że jego zdjęcia są dobre. Kwestie związane z rynkiem kolekcjonerskim zresztą pojawiają się w książce, ale uprzedzając obawy, zdradzę, że w niezbyt dużej objętości, a do tego są przedstawione w sposób przystępny i ciekawy nawet dla zdeklarowanego amatora. Może to być zresztą jedyna okazja do zapoznania się z kwestiami numerowania i limitowania dzieł sztuki w czasach doskonałości kopii cyfrowych. Nauka patrzenia Zacznijmy jednak od początku - a książka zaczyna się tam, gdzie powinna zacząć się nauka fotografowania. Nie, wcale nie budową aparatu, omówieniem rodzajów matryc, schematem działania przysłony. Książka zaczyna się omówieniem różnic w postrzeganiu świata przez człowieka a rejestracją tego samego przez aparat oraz podkreślaniem konieczności ćwiczenia, żeby nauczyć się przekładać to, co widzimy, na dwuwymiarowy kadr, jaki stworzy nam aparat. A także na odbitkę, jaką chcemy uzyskać w efekcie dalszej pracy nad ujęciem. Później mamy rozdział o świetle - może niekoniecznie odkrywczy i nie wnoszący wiele nowego, czego by nie było już wcześniej w innych książkach, ale bez niego książka byłaby niepełna. Kompozycja w kolorze oraz czerni i bieli to już zupełnie nowe jakości. Przedstawienie przez Briota modeli kolorów i ich powiązanie z fotografią wydaje mi się najpełniejsze wśród wydanych u nas poradników fotograficznych i najbardziej praktyczne (jeśli w ogóle można mówić o praktyczności modeli kolorów). Na końcu tego (i każdego innego) rozdziału są ćwiczenia dla czytelnika, które mają mu pomóc w nauce praktycznego wykorzystywania przedstawionej wiedzy. Moje osobiste gratulacje za wydrukowanie na schematach w tej części niebieskiego jako niebieskiego - niektórym wydawcom to się nie udaje. Część o fotografii czarno-białej to znowu nauka patrzenia w specyficzny sposób. Ponownie autor proponuje nietypowe narzędzia wspomagające oko fotografa. Pokazuje też, że drogi konwersji do czerni i bieli mogą być różne, a tym samym prowadzić do bardzo odmiennych fotografii. Sporo miejsca poświęca kwestii tego, które kompozycje „działają” w wersji monokolorowej, a które po prostu są lepsze jako barwne. O samym komponowaniu Briot pisze wychodząc daleko poza popularne banały o trójpodziale i złotym podziale. Zamiast tego prezentuje metody budowania kadrów w oparciu m.in. o wieloplanowość, linie wiodące i tworzenie relacji między przedstawionymi obiektami. Jak robimy zdjęcia... Parafrazując bohatera Moliera, który całe życie mówił prozą, ale o tym nie wiedział, każdy wykonując zdjęcie realizuje proces twórczy, składający się z kilku elementów. W modelu Briota są to inspiracja, kreatywność, wizja i styl. Autor nie tylko definiuje je, ale też przedstawia skutki niedorozwoju któregoś z tych elementów, a także omawia czynniki pozwalające je rozwijać i ćwiczyć. Ta część książki jest unikatowa, cenna i najmniej techniczna. Jest to też temat zupełnie niezrozumiały dla początkujących i nieoceniony dla zaawansowanych. ...i o nich dyskutujemy Kolejny unikat to porady autora na temat relacji z publicznością, a zwłaszcza dyskutowania o zdjęciach, szczególnie w takich aspektach jak „nielegalne” techniki, obróbka komputerowa i „prawdziwa” fotografia. Propozycje Alaina Briota są tu zarówno ciekawe, jak i bardzo zdecydowane. Warto zwrócić uwagę, że pochodzą one od dojrzałego artysty, który dobrze wie „dokąd jedzie”. Błędy proste i bardziej wyrafinowane Nie wszystkie fragmenty są równie interesujące, co zresztą nieuchronne w każdym poradniku. Tutaj można sobie darować rozdział na temat żmudnych metod ustalania czasu i miejsca wschodu i zachodu słońca - gdy dostępny jest darmowy program „The Photographer′s Ephemeris”, mordowanie się z tabelami nie ma wielkiego sensu. Dyskusyjna jest część porad w generalnie bardzo ciekawym rozdziale „Przypadłości zdjęć”. Autor tam np. walczy z prześwietleniami, zablokowanymi tonami, poszarpanym histogramem i postuluje korzystanie z 16-bitowego zapisu zamiast 8-bitowego. Tyle, że na zdjęciach (s. 348-349) nie widać wcale obiecanej poprawy, jasne partie są tak samo wypalone, a rozjaśnione cienie sprawiają, że ogólny kontrast jest niższy, a efekt wygląda dla mnie trochę jak niezbyt udany HDR. Niekoniecznie podważa to kompetencje autora - zapewne większość jego prac przyjmuje postać finalną na wysokiej jakości drukarkach atramentowych, a tutaj po prostu „poległ” na ograniczeniach offsetowego CMYK-a i nie pomógł nawet dobrej jakości papier, na jakim wydrukowana jest książka. Fotografia to sztuka wizualna i jeśli czegoś nie widać, to tego nie ma - dotyczy to zarówno problemów, jak i metod ich naprawy. Problemy, do których trzeba dojrzeć Mimo drobnych zastrzeżeń uważam tę książkę za wybitną i jedną z najcenniejszych pozycji dla pejzażystów - a szczególnie zaawansowanych pejzażystów - jakie pojawiły się na naszym rynku. Nie jest to jednak pozycja dla każdego - Briot podaje drogi do rozwiązania problemów, które będą zupełnie niezrozumiałe dla początkujących fotoamatorów.

3. Digital Foto Video 2011-03-01

   Tytuł może odstraszać, ale nie jest to ezoteryczny podręcznik dla zmanierowanych artystów, tylko solidna porcja bardzo konkretnej wiedzy dla co najmniej średnio zaawansowanych fotografów. Modele kolorów, pogłębiona analiza komponowania w czerni i bieli, praca nad elementami składającymi się na proces twórczy - to tematy, które w dostępnej u nas literaturze nie były poruszane wcale lub nie na takim poziomie zaawansowania. Warto też poczytać uwagi Briota na temat światła, kompozycji i stylu. Autor jest pejzażystą, więc na takich przykładach opiera się jego książka, ale osoby zajmujące się innymi rodzajami fotografii również skorzystają na lekturze. Mocny kandydat na krajobrazową książkę roku.

4. Computer Arts 2011-03-01

   Ten podręcznik uświadomi Ci, jak wiele czynników związanych z kompozycją obrazu, tradycyjnie pomijanych w fotografii, może mieć wpływ na magię danego ujęcia. Nauczysz się inaczej postrzegać kolor oraz wzajemne zależności pomiędzy jego trzema składowymi - nasyceniem, barwą i jasnością. Przeczytasz na temat doboru światła, wyboru między wielobarwnością a czernią i bielą oraz kształtowania niuansów skali szarości. Znajdziesz tu także wiele informacji ułatwiających zapanowanie nad wszystkimi elementami obrazu, które decydują o jego artyzmie. Ponadto nauczysz się używać sporego zestawu narzędzi ułatwiających tworzenie lepszych zdjęć i korzystać z praktycznych rozwiązań typowych problemów z fotografiami.

5. Modny Kraków 2011-03

   Alain Briot czytelnikom swojej ksiązki podpowiada, jak wejść na wyższy stopień fotograficznego wtajemniczenia. To ksiązka przede wszystkim do czytania, omawiająca twórcze procesy powstawania zdjęć, źródła inspiracji, rozwijanie kreatywności. Lektura ta przeznaczona jest na długi czas dla tych osób, które swoje zdjęcia chcą uczynić artystycznymi i pełnymi wyrazu.

POKAŻ WIĘCEJ RECENZJI

UKRYJ RECENZJE