Alpy Zachodnie. Szwajcaria. 90 skalno-lodowych dróg wspinaczkowych od Tödi po Grand Combin

Recenzje książki: Alpy Zachodnie. Szwajcaria. 90 skalno-lodowych dróg wspinaczkowych od Tödi po Grand Combin (3) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Kulturantki.pl Szymańska Anita

   „Alpy Zachodnie. Szwajcaria” doskonale zazębiają się i tworzą spójne dopełnienie wcześniejszego opracowania - Alp Wschodnich. Czym tym razem uraczy nas kwartet alpinistyczny? To właśnie TEN przewodnik. W jednej publikacji, która serwuje nam zgodnie z podtytułem 90 skalno - lodowych dróg wspinaczkowych, odnajdujemy absolutne alpejskie klasyki. Oto dostajemy solidne - a zarazem oddające stosunek emocjonalny i reminiscencje - omówienia sztandarowych wierzchołków. Pojawia się Matterhorn (4478 m), jest i Eiger (3970 m) oraz rzesza subiektywnie (jak to?) zachwycających szczytów - według mnie w topie stanowczo najpiękniejszych znajduje się Obergabelhorn (4063 m) leżący w paśmie Alp Pennińskich. Imponująco! To właśnie o ścianie południowej okazałego Obergabelhornu możemy przeczytać: „W używaniu superlatyw trzeba być powściągliwym, bowiem w innym przypadku stracą swoją moc. Niemniej jednak najpiękniejsza skalna ściana w kantonie Valais/Wallis w oczach wspinacza to na pewno ta, chociaż w Alpach Pennińskich nie ma na dobrą sprawę zbyt wielu skalnych ścian, które można przejść, nie narażając się na nieustanne zagrożenie spadającymi kamieniami. Obergabelhorn jest tu chlubnym wyjątkiem: gnejs spiętrzenia szczytowego jest solidny, surowy i dobrze urzeźbiony, jak na sąsiednim Zinalrothornie. A gdyby jednak doszło pod wpływem działania promieni słonecznych do uwolnienia kamieni ze śnieżnego spoiwa, nie jest to aż tak niebezpieczne, ponieważ zdobywamy wysokość, poruszając się głównie skalnymi żebrami. Ale jaki to trud? Czysta przyjemność od wejścia w ścianę do samego szczytu! Z wierzchołka trzeba jednak jeszcze zejść. Wtedy okazuje się, że Obergabelhorn należy jednak do trudniejszych czterotysięczników.” Wszystko, co niezbędne Przemierzając kolejno pasma Alp Berneńskich, Ureńskich, wspomnianych Pennińskich, Glarneńskich i Adula poznajemy zarówno ich charakterystykę, jak i poszczególne szczyty. Przykładowo, berneńska część wyraża się górami lodowcowymi, ponadto właśnie w niej leży porywający Eiger i - między innymi - Jungfrau (4158 m): „Różnica wysokości między Lauterbrunnen a wierzchołkiem Jungfrau wynosi ponad 3300 metrów - rozłożona w poziomie na zaledwie kilka kilometrów. Jeśli przyjrzeć się wysokościom bezwzględnym, są to już zdecydowanie wartości typowe raczej dla Himalajów”. Standardowo, co samo w sobie stanowi o najwyższej lidze rzetelnych przewodników serii W skale i lodzie, otrzymujemy ogólne omówienie niebezpieczeństw wraz z przesłaniem, by mniej doświadczeni wspinacze skorzystali z protekcji klubów alpinistycznych/ przewodników zamiast podejmowania działań na własną rękę. Zapoznajemy się z generalnymi informacjami dotyczącymi deniwelacji, przyjętych oznaczeń trudności prezentowanych dróg, sprzętu - w zależności od terenu, ale i niezależnego - dotyczącego choćby sytuacji awaryjnych, jak i orientacji terenowej. Tym, co dodatkowo faktycznie ułatwia planowanie wspinaczki są wskazówki odnoszące się do traktów podejściowych. Każda z omówionych dróg zabezpiecza potencjalnego wspinacza merytorycznym wskazaniem kilometrowej długości, wyrażonych metrami przewyższeń i deniwelacji, infrastruktury i, w zależności od terenu, danych dotyczących nastromienia. „Alpy Zachodnie. Szwajcaria” to spójny w wiedzę i wyczerpujące omówienia oraz bogaty w mapy i obłędne fotografie przewodnik. Ukontentuje tych, którzy realnie planują alpejskie wspiny, natomiast dla teoretycznych pasjonatów oszałamiających wierzchołków stanie się gratką wartą posiadania.

2. Śliwkowy Kompocik Rogowicz Monika

   Jeśli chodzicie po górach to jakimi podróżnikami jesteście? Zapalonymi, z całym osprzętem, czy chodzicie beztrosko najlżejszymi szlakami lekko ubrani? 🗻 Ja bez wątpienia jestem tym pierwszym typem podróżnika górskiego - im bardziej ciekawy szlak, tym lepiej, dosatkowo uwielbiam trekingi na nogach i "ciężki plecak". Owszem lubię czasem chodzić prostą i mało wymagająca drogą, ale staram się też nie korzystać z wyciągów a zdobywać szczyty na własnych nogach. Moim marzeniem jest zdobyć kilka wyższych gór, oczywiście żadne Himalaje czy ogółem czterotysięczniki bądź wyższe, ale bardzo chciałabym pojechać w Alpy, albo w Austrii albo Szwajcarii. Z tego też powodu sięgnęłam po książkę widoczną na zdjęciu by przygotować się lepiej do podróży w te góry. Okazało się jednak, że większość z tych szczytów czy szlaków to już mocno wymagające trasy, raczej nie dla nas - a przynajmniej w najbliższych kilku latach. Nie zmienia to jednak faktu, że książkę mogłam tak czy inaczej przejrzeć. Dla osób, które mogą w bardziej wymagające góry jeździć uważam, że to bardzo fajna pozycja - pełna zdjęć, opisów tras, gdzie i jak najlepiej trasę zaplanować. Każda trasa jest też pełna w opisy pod względem długości szlaku, wysokości, gdzie można się zatrzymać i ruszyć we wspinaczkę wyżej, oraz jak trudna jest dana trasa. Może kiedyś za kilka lat skorzystam z książki w praktyce i wybiorę się w te trasy, ale jeśli Wy już możecie się w taką podróż wybrać i marzycie o Szwajcarii - polecam cieplutko!

3. GLOBTROTER INFO Cezary Rudziński

   Wydawnictwo Bezdroża kontynuuje publikowanie przewodników górskich dla wytrawnych alpinistów oraz amatorów wspinaczki sportowej. Ukazują się one w dwu, bardzo podobnych graficznie i wydawniczo seriach: „Ferraty”, czyli trasy wysokogórskie ze stalowymi łańcuchami i klamrami w niebezpiecznych miejscach oraz „W skale i lodzie”, poświęconych trudnym i bardzo trudnym wejściom w takich właśnie górach. W tej drugiej ukazały się już „Alpy Wschodnie”, „Alpy Zachodnie”, „Masyw Mont Blanc” i „Alpy Zachodnie – Szwajcaria”. Omawiamy je w miarę otrzymywania egzemplarzy recenzyjnych. Autorami obszernego tomu poświęconego tym ostatnim górom jest czterech wytrawnych wspinaczy, którzy, co podkreślają w przedmowie, opisują tylko te trasy, które sami przeszli. Zwracają też uwagę na szybkie zmiany zachodzące w Alpach w związku z ocieplaniem się klimatu i topnieniem lodowców. O tym, jak sytuacja jest pod tym względem poważna, świadczy też postawione przez nich pytanie: „Czy na wszystkich drogach wysokogórskich staniemy w niedalekiej przyszłości przed zero – jedynkowym wyborem: wspinaczka sportowa czy turystyczna wędrówka?” W przewodniku uwzględniono 90 szczytów i prowadzących na nie dróg oraz przełęczy, głównie przez lodowce. A więc daleko nie wszystkie możliwe w tamtych rejonach, ale zdaniem autorów szczególnie ciekawe i warte wysiłku wkładanego w ich pokonywanie. We Wprowadzeniu piszą o niebezpieczeństwach czyhających na tych trasach na wspinaczy, informują o potrzebnych czasach przejść poszczególnych w górę i w dół, różnicach poziomów, wymogach, które należy spełnić, aby móc zdecydować się na konkretną wyprawę. Radzą kiedy najlepiej się na nią wybrać, jaki – dosyć szczegółowo – trzeba posiadać sprzęt i mapy, jak zachowywać się w sytuacjach awaryjnych oraz jakimi symbolami oznaczone są w przewodniku opisywane drogi. Opisy każdej uwzględnionej poprzedza nazwa szczytu lub wejścia nań i niezbędny na to czas, wysokość, informacje o infrastrukturze (miejscowości w dolinie, miejsce startu, baza wypadowa), o samej górze, mapach itp. A następnie opis drogi, z jej przekrojem, wejściem w górę i zejściem w dół oraz mapki okolic. Z reguły po 5 stron tekstu, rysunków i zdjęć na każdą drogę. Zdjęcia, dodam, a jest ich w tym przewodniku ponad 270, stanowią dodatkowo jego mocną stronę. Uwzględniono w nim trasy, szczyty i przełęcze położone w 5 pasmach Alp Zachodnich w Szwajcarii: 30 w Berneńskich, 55 w Pennińskich, 2 Glarneńskich i po 1 w Ureńskich i Adula. Jest to więc ważny przewodnik, ale, trzeba podkreślić jeszcze raz, nie dla turystów górskich, lecz wytrawnych wspinaczy, lub ludzi, którzy mają predyspozycje fizyczne i psychiczne aby nimi zostać.

POKAŻ WIĘCEJ RECENZJI

UKRYJ RECENZJE