Najpiękniejsze ferraty. Dolomity: Civetta-Moiazza, Pelmo, Marmarole, Antelao, Bosconero, Schiara

Recenzje książki: Najpiękniejsze ferraty. Dolomity: Civetta-Moiazza, Pelmo, Marmarole, Antelao, Bosconero, Schiara (1) Poniższe recenzje mogły powstać po przekazaniu recenzentowi darmowego egzemplarza poszczególnych utworów bądź innej zachęty do jej napisania np. zapłaty.

1. Recenzja: Kulturantki.pl Szymańska Anita

   Recenzja dotyczy produktu: ksiązka drukowana

   Czy recenzja była pomocna:

    TAK  (0)  NIE  (0)

   Najpiękniejsze ferraty. Dolimity, Civetta - Moiazza Andrei Greci przenoszą nas w środkową i dolną część rzeki Piawy wraz z jej dopływami. Jak kształtują się ferraty wschodniej części Dolomitów? Andrea Greci, wybitny pasjonat górski, autor tematycznych książek oraz przewodników, tym razem koncentuje się na opisie niemal 40 dróg - ferrat, przy czym nie zapomina także o ubezpieczonych szklakach. Piękne i wymagające trakty wiodą zboczami i ścianami masywów m.in. Marmarole, Antelao, Pelmo, Moiazzy czy Schiary. Prócz technicznych danych, przewodnik oferuje nam fascynujące opowieści pozwalające spojrzeć na góry nie tylko przez pryzmat skał, piargów i dolin, lecz wzbogacając rzeczowy przekaz opowieścią na bazie historii. Via ferrata, czyli…? „Czym właściwie jest via ferrata? W języku włoskim oznacza żelazną drogę, żelazną perć, via ferrata powstaje w sferze szlaku górskiego, ale jest ubezpieczona, to znaczy, że trudniejsze jej fragmenty wyposażono w linę poręczową do asekuracji. A ile jest tych fragmentów? Czasem cała droga wymaga asekuracji, a czasem tylko jej odcinek. (…) Ostatnie dziesięciolecia to okres wzmożonego rozwoju via ferrat. Wraz ze wzrostem zainteresowania nimi , wzrasta ich trudność oraz atrakcje, jakie można na nich spotkać. Żelazne drogi prowadzone są coraz trudniejszymi odcinkami, śmiałym, często wysokogórskim terenem. Mosty tybetańskie i tyrolskie, drabinki, eksponowane granie, trudne technicznie ściany, przewieszenia, dodatkowe ułatwienia… to wszystko gwarantuje niesamowite doznania i dobrą zabawę. Aby pokonać te najtrudniejsze via ferraty, potrzeba nie lada kondycji, wytrenowania i doświadczenia wspinaczkowego.” Technicznie rzecz biorąc… Greci pieczołowicie zebrał techniczne informacje podróżnicze, a więc wskazówki dotyczące zarówno schronisk, jak i schronów na obszarach, w których stricte schronisk nie znajdziemy. Wskazane dane są na tyle szczegółowe, że poza dokładną listą obiektów, dowiadujemy się także m.in. o ilości łóżek w konkretnej lokalizacji. Autor serwuje nam szczegółowe opisy skali trudności ogólnej oraz technicznej. Jeśli sięgniemy po przykładową - notabene okładkową - ferratę del Codorin, której oznaczenie trudności charakteryzuje III 3, mamy do czynienia ze ścieżką trudną, przeznaczoną dla wyłącznie doświadczonych wspinaczy ferratowych, na której możemy być pewni niezabezpieczonych i eksponowanych odcinków. Ponadto napotkamy „sporadyczne odcinki techniczne”, przy których powinniśmy wykazać się doświadczeniem wspinaczkowym oraz dobrą kondycją. Oczywiście, opis każdej z przytoczonych ferrat składa się z przekazów dotyczących choćby czasu podejścia, zejścia, przewyższeń, skrótowej, generalnej informacji dotyczącej trasy, dokładnej lokalizacji oraz pożądanych podpowiedzi, co warto wziąć pod uwagę, na czym szczególnie skupić się. Warstwa wizualna Przewodnik pełen jest opowieści i fotografii zachwycających dróg. Choć nie sposób licytować się, która z gór bądź tras jest najpiękniejsza, zdecydowanie moją uwagę przykuwa masyw Marmarole będący 13-kilometrowym pasmem górskim. Marmarole składa się z trzech różnie uformowanych podgrup: części zachodniej, środkowej i wschodniej. Nad regionem Cadore dumnie góruje Antelao - „król Dolomitów”, pod względem wysokości dolomickich szczytów plasujący się na II pozycji. W przypadku Civetty należy nadmienić, iż jej granie stanowią „linie przebiegu ubezpieczonych szlaków należących do najbardziej spektakularnych w całych Dolomitach”. z kolei w obrębie Moiazzy przebiega jedna z najbardziej wymagających via ferrat: Gianni Costantini. Mimo zróżnicowanych pięter klimatyczno - roślinnych, krajobraz doliny Van delle Sasse - między szczytem Civetta a pasmem Moiazza - odznacza się księżycowym i surowym charakterem. Stanowczo na podstawie doskonałych fotografii i rzetelnych opisów można wymienić znacznie więcej oddziałujących na wyobraźnię górskich amatorów faktów, jednak wolę po prostu zachęcić do sięgnięcia po Najpiękniejsze ferraty. Dolimity, Civetta - Moiazza. Zdecydowanie warto.