Dobrzy śpiewacy pochodzą z Tajlandii

Niewielki klan muzułmanów w Tajlandii hoduje niepozornie wyglądające gołębie. Przedstawiciele tego ludu znani są prawie w całej Azji: od Bangkoku do Brunei, od Dżakarty do Singapuru, gdzie posiadanie takiego ptaka ma znaczenie prestiżowe. Rzadko podróżują poza granice swoich wiosek, opuszczają plantacje ryżu jedynie z powodu regularnie organizowanych zawodów, na których oceniany jest śpiew ptaka. Im lepszym śpiewakiem się okaże, tym większa jego wartość. Zwykli wieśniacy mogą stać się w jednej chwili bogaczami.

Każda rodzina z ludu Jawi posiada przynajmniej jednego gołębia, którego nazywa "dzieckiem domu". Z powodu jego potencjalnej wartości domownicy śledzą każdy jego krok, karmiąc go witaminami raz na tydzień, urządzając mu kąpiele i kurując ziołowymi specyfikami i ziarnami pieprzu umoczonymi w miodzie w razie jakiejkolwiek niedyspozycji. Codziennie ptaki pobierają lekcje śpiewu.
W ciągu dnia wystawiane są przed dom w pozłacanych klatkach, by przechodnie mogli je podziwiać. W każdy piątek są zabierane na modły do meczetu, a także w podróże w interesach, by mogły świadczyć o dobrobycie jego właściciela.

Niektórzy odmawiają spieniężenia bardzo wartościowych śpiewaków. Mieszkańcom wiosek, położonym z dala od cywilizacji astronomiczne sumy proponowane przez Chińczyków lub Japończyków zupełnie nie przemawiają do wyobraźni. Dla nich ważniejszy jest prestiż, jakim się cieszą wśród swoich z powodu posiadania takiego gołębia. Maksyma ludu Jawi brzmi: Każdy musi posiadać swój własny kris (ozdobny sztylet), magiczny pierścień, duży dom, ładną żonę i - co jest najważniejsze - śpiewającą gołębicę.

Za: The Sunday Times.